۱۴۰۴ اردیبهشت ۲۸, یکشنبه

عنوان: حمایت ویژه به‌عنوان تضمینی برای زندگی خصوصی ریشه‌دار: یادداشتی بر حکم دادگاه بولونیا، شماره پرونده R.G. 7780/2024 صادره در تاریخ ۲۳ آوریل ۲۰۲۵

عنوان:
حمایت ویژه به‌عنوان تضمینی برای زندگی خصوصی ریشه‌دار: یادداشتی بر حکم دادگاه بولونیا، شماره پرونده R.G. 7780/2024 صادره در تاریخ ۲۳ آوریل ۲۰۲۵

چکیده:
دادگاه بولونیا با حکم صادره در تاریخ ۲۳ آوریل ۲۰۲۵، درخواست یک تبعه آلبانیایی را پذیرفت و دستور صدور اجازه اقامت به دلایل حمایت ویژه را صادر کرد. این حکم بر مبنای سطح ادغام اجتماعی و شغلی متقاضی در ایتالیا و با استناد به مفهوم «زندگی خصوصی» که در ماده ۸ کنوانسیون اروپایی حقوق بشر مورد حمایت قرار گرفته، صادر شده است. رأی صادره، ادامه منطقی رویه قضایی در تفسیر حمایت ویژه بر پایه اصلاحات مصوبه در فرمان قانونی ۱۳۰/۲۰۲۰ و ماده انتقالی مندرج در فرمان ۲۰/۲۰۲۳ به‌شمار می‌آید.

۱. مقدمه
پرونده مورد نظر به رد درخواست حمایت ویژه توسط اداره پلیس پارما در تاریخ ۲۳ مه ۲۰۲۴ بازمی‌گردد. دادخواست ارائه‌شده بر پایه ماده ۱۹ بند ۱.۱ از قانون ۲۸۶/۱۹۹۸، اصلاح‌شده با فرمان ۱۳۰/۲۰۲۰، تقدیم شد و دادگاه آن را کاملاً پذیرفت. در نتیجه، دادگاه حکم به صدور اجازه اقامت دو ساله، قابل تمدید و قابل تبدیل به اجازه کار داد.

۲. چارچوب حقوقی و نظام گذار
دادگاه تأکید کرد که به‌موجب ماده ۷ بند ۲ از فرمان ۲۰/۲۰۲۳، در خصوص درخواست‌هایی که پیش از لازم‌الاجرا شدن این فرمان ثبت شده‌اند، باید مقررات سابق اجرا شود. بنابراین، ماده ۱۹ بند ۱.۱ به‌صورت پیشین اعمال می‌شود که در آن اخراج یا بازگرداندن فرد، در صورت وجود خطر واقعی نقض زندگی خصوصی یا خانوادگی، ممنوع شده است.

۳. تفسیر قضایی مفهوم «زندگی خصوصی»
دادگاه به رویه‌های قضایی دادگاه دیوان تمییز ایتالیا و دیوان اروپایی حقوق بشر استناد کرد و یادآور شد که حمایت ویژه شکلی توسعه‌یافته از حمایت انسانی سابق است. در این راستا، زندگی خصوصی صرفاً به اشتغال محدود نمی‌شود، بلکه شامل روابط اجتماعی، فرهنگی، عاطفی و سکونت نیز می‌گردد، در راستای تفسیر موسع ماده ۸ کنوانسیون اروپایی حقوق بشر.

۴. بررسی ادغام اجتماعی و شغلی
خواهان پرونده به مدت حدود چهار سال به‌صورت قانونی در ایتالیا زندگی کرده، در مسکن قانونی سکونت داشته و دارای قرارداد کاری دائمی در بخش نظافت با درآمد ماهانه حدود ۱۰۰۰ یورو بوده است. مستندات بیمه اجتماعی (INPS) نیز به بهبود تدریجی وضعیت اقتصادی وی اشاره دارد. هیچ سابقه کیفری یا نشانه‌ای از تهدید برای نظم عمومی در پرونده وجود ندارد.

۵. توازن حقوق و اصل تناسب
دادگاه به حکم شماره ۲۴۴۱۳/۲۰۲۱ از شعبه‌های متحد دیوان تمییز اشاره کرد که تأکید دارد باید بررسی شود آیا اخراج می‌تواند منجر به «محرومیت جدی از زندگی خصوصی یا خانوادگی» گردد. هنگامی که ادغام اثبات شود و خطر امنیتی وجود نداشته باشد، صدور اجازه اقامت به‌عنوان یک حق فردی الزامی است.

۶. نتیجه‌گیری
این حکم، نمونه‌ای روشن از اجرای اصل تناسب و مرکزیت حق به زندگی خصوصی است. حتی در نبود روابط خانوادگی عمیق، داشتن یک مسیر ادغام اجتماعی و شغلی واقعی، برای جلوگیری از اخراج کفایت می‌کند. این رویکرد در راستای تعهدات بین‌المللی دولت ایتالیاست.

وکیل: فابیو لوسِربو

📌 راه‌های ارتباطی و منابع حرفه‌ای:

آیا مایل هستید این متن فارسی به یک ویدئو با متن متحرک تبدیل شود؟

در هیچ نظری موجود نیست:

عنوان: حق برخورداری از حمایت ویژه بر پایه زندگی خانوادگی: یادداشتی بر رأی دادگاه بولونیا، پرونده شماره R.G. 8636/2023 به تاریخ ۱۶ آوریل ۲۰۲۵

عنوان:
حق برخورداری از حمایت ویژه بر پایه زندگی خانوادگی: یادداشتی بر رأی دادگاه بولونیا، پرونده شماره R.G. 8636/2023 به تاریخ ۱۶ آوریل ۲۰۲۵

چکیده:
دادگاه بولونیا با استناد به ماده ۱۹ بند ۱.۱ قانون واحد مهاجرت ایتالیا، در نسخه قبل از تصویب فرمان قانونی شماره ۲۰/۲۰۲۳، حق یک زن مهاجر را برای دریافت حمایت ویژه به رسمیت شناخت. این تصمیم مبتنی بر پیوندهای خانوادگی و اجتماعی عمیق وی در ایتالیاست، با وجود آنکه او شاغل نیست. رأی صادره در چارچوب تفسیرهای حقوقی داخلی و دیوان اروپایی حقوق بشر قرار می‌گیرد که میان حق بر زندگی خصوصی و خانوادگی و منافع دولت در اخراج بیگانگان توازن برقرار می‌کنند.

۱. مقدمه
رأی دادگاه بولونیا به تاریخ ۱۶ آوریل ۲۰۲۵ (پرونده R.G. 8636/2023) به موضوع حمایت ویژه بر پایه ماده ۱۹ قانون مهاجرت می‌پردازد، که پیش از اصلاحات فرمان قانونی ۲۰/۲۰۲۳ قابل اجرا بوده است. ماجرا مربوط به زنی مهاجر است که دارای دو فرزند خردسال بوده و همسرش دارای اجازه اقامت از نوع حمایت ویژه است.

۲. چارچوب حقوقی
قانون قابل اجرا در این پرونده، فرمان قانونی ۱۳۰/۲۰۲۰ است که بند ۱.۱ ماده ۱۹ را اصلاح کرد و برای نخستین‌بار علاوه بر خطر شکنجه یا رفتار غیرانسانی، حق بر زندگی خصوصی و خانوادگی را نیز مبنای عدم اخراج قرار داد. این حمایت به ماده ۸ کنوانسیون اروپایی حقوق بشر استناد دارد.

۳. یافته‌های دادرسی
در جریان دادرسی مشخص شد که متقاضی بیش از شش سال است که در ایتالیا اقامت دارد، از فرزندان خود مراقبت می‌کند، با همسر خود در یک خانه اجاره‌ای زندگی می‌کند، و همسرش دارای قرارداد کار دائم و اجازه اقامت معتبر است. او اگرچه شاغل نیست، اما در ساختار خانوادگی و اجتماعی نقش فعالی دارد.

۴. استدلال دادگاه
دادگاه وجود خطر شکنجه یا رفتار غیرانسانی در صورت بازگرداندن را رد کرد، اما تصریح کرد که زندگی خانوادگی مستقر در ایتالیا به حدی عمیق است که جداسازی از آن، نقض حقوق بنیادین محسوب می‌شود.
دادگاه به رویه دیوان اروپایی حقوق بشر استناد کرد که مفهوم خانواده را حتی به روابط واقعی (de facto) گسترش داده است و در اخراج، اصل تناسب باید رعایت شود.

همچنین به رأی شماره ۷۱۶۷/۲۰۲۴ دیوان تمییز ایتالیا اشاره شد که تصریح می‌کند حمایت ویژه می‌تواند تنها بر اساس پیوندهای خانوادگی اعطا شود، حتی در صورت فقدان ادغام حرفه‌ای یا اجتماعی.

۵. ارزیابی ادغام اجتماعی
دادگاه تأکید کرد که برای بهره‌مندی از حمایت ویژه، شرط نیست که تمامی شاخص‌ها (مانند کار، زبان، مشارکت اجتماعی) همزمان وجود داشته باشند. در این پرونده، وجود فرزندان، شناخت زبان ایتالیایی، و ثبات مسکن دلایل کافی برای جلوگیری از اخراج بوده‌اند.

۶. اعمال زمانی و نظام حقوقی حاکم
از آنجا که درخواست متقاضی پیش از لازم‌الاجرا شدن فرمان ۲۰/۲۰۲۳ ارائه شده است، دادگاه تأکید کرد که باید قوانین سابق اعمال شوند. در نتیجه، اجازه اقامت اعطاشده به مدت دو سال معتبر، قابل تمدید و قابل تبدیل به اجازه کار خواهد بود.

۷. نتیجه‌گیری
این رأی نمونه‌ای از اجرای صحیح اصل تناسب بین حقوق فردی (زندگی خانوادگی) و سیاست‌های دولت در زمینه مهاجرت است.
دادگاه تأیید کرد که پیوندهای واقعی و مداوم خانوادگی می‌توانند به‌تنهایی، بدون لزوم اثبات ادغام حرفه‌ای یا اجتماعی، برای دریافت حمایت ویژه کفایت کنند.

وکیل: فابیو لوسربو

📌 لینک‌های ارتباطی و منابع حرفه‌ای:

آیا مایلید هم‌اکنون این متن فارسی را به ویدیویی با متن متحرک تبدیل کنم؟

در هیچ نظری موجود نیست:

۱۴۰۴ اردیبهشت ۲۰, شنبه

عنوان مقاله: حمایت از ریشه‌دار بودن متقاضی خارجی و صدور اجازه اقامت به دلایل حمایت ویژه – نظر به حکم دادگاه بولونیا – شماره پرونده 5453/2023 – مورخ 16 آوریل 2025 نوشته‌ی: آووکاتو فابیو لوسچربو

 عنوان مقاله:

حمایت از ریشه‌دار بودن متقاضی خارجی و صدور اجازه اقامت به دلایل حمایت ویژه – نظر به حکم دادگاه بولونیا – شماره پرونده 5453/2023 – مورخ 16 آوریل 2025

نوشته‌ی: آووکاتو فابیو لوسچربو

حکم صادره از دادگاه بولونیا به تاریخ 16 آوریل 2025 (ش. پرونده 5453/2023) نمونه‌ای روشن از کاربرد دقیق و انسانی مقررات مربوط به حمایت ویژه مطابق با ماده 19 قانون جامع مهاجرت (نسخه پیش از اصلاحات ناشی از فرمان قانونی 20/2023) است. این پرونده درباره موردی است که در آن، خواهان به‌طور قابل توجهی در جامعه ایتالیا ادغام شده بود؛ چه از نظر شغلی، چه اجتماعی و چه خانوادگی.

خواهان، یک تبعه مراکشی که از سال 2021 در ایتالیا زندگی می‌کند، نسبت به رد درخواست تمدید اجازه اقامت به دلایل حمایت ویژه اعتراض کرده بود. رد این درخواست از سوی فرمانداری بولونیا و پس از تأخیری طولانی اعلام شده بود، در حالی که خواهان در این مدت بیش از پیش در کشور میزبان ریشه دوانده بود.

دادگاه، هم از نظر واقعیت‌ها و هم از نظر حقوقی، پرونده را با دقت بررسی کرد. طی جلسه استماع، روشن شد که خواهان دارای قرارداد کاری دائم، درآمد پایدار، تسلط به زبان ایتالیایی و مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی (مانند ورزش) است. همچنین، پیوندهای خانوادگی مستحکم او با پدر، خواهر و سایر بستگان تأیید شد که با آن‌ها در یک خانه زندگی می‌کند و به آن‌ها نیز کمک مالی می‌رساند.

از منظر حقوقی، دادگاه به نسخه قبلی ماده 19، بند 1.1 از قانون جامع مهاجرت استناد کرد و همچنین به رویه دیوان عدالت اتحادیه اروپا و دادگاه حقوق بشر اروپا، به‌ویژه ماده 8 کنوانسیون اروپایی (حق زندگی خصوصی و خانوادگی). دادگاه تأکید کرد که اشتغال پایدار و اقامت منظم عناصر اساسی در حفظ کرامت انسانی و حق زندگی خصوصی هستند و اخراج از کشور در چنین مواردی، بدون دلایل مشروع و قانع‌کننده‌ای چون امنیت عمومی، منجر به نقض حقوق بنیادین می‌شود.

در نتیجه، دادگاه حکم به صدور اجازه اقامت برای دو سال به دلایل حمایت ویژه داد؛ مجوزی که قابل تمدید و تبدیل به اجازه کار نیز هست. این حکم با صراحت بر پایه مقررات قبل از تصویب قانون موسوم به "دکرتو کُترو" صادر شده و حق اقامت خواهان را به‌عنوان یک حق فردی شناسایی کرده است.

این رأی در چارچوب یک روند قضایی فزاینده قرار می‌گیرد که در آن حمایت ویژه نه‌تنها یک استثنا، بلکه ابزار عادی حمایت از کرامت انسانی و همبستگی تلقی می‌شود؛ اصولی که بر حقوق عمومی ایتالیا و به‌طور خاص بر حقوق کسانی که آینده خود را در این کشور ساخته‌اند، بنا نهاده شده است.

آووکاتو فابیو لوسچربو

در هیچ نظری موجود نیست:

۱۴۰۴ اردیبهشت ۱۳, شنبه

حمایت احتیاطی از ادغام اجتماعی در چارچوب حمایت ویژه – دادگاه برشا، پرونده شماره R.G. 4598-1/2025، صادره در ۲۹ آوریل ۲۰۲۵

حمایت احتیاطی از ادغام اجتماعی در چارچوب حمایت ویژه – دادگاه برشا، پرونده شماره R.G. 4598-1/2025، صادره در ۲۹ آوریل ۲۰۲۵

چکیده
دادگاه شهر برشا در تاریخ ۲۹ آوریل ۲۰۲۵ با صدور حکمی، اجرای تصمیم رد درخواست اجازه اقامت به دلایل حمایت ویژه را معلق کرد و احراز نمود که ظاهر قانونی بودن حق (fumus boni iuris) و خطر ناشی از تأخیر (periculum in mora) در این مورد وجود دارد. این تصمیم بر پایه مدارکی استوار بود که ادغام اجتماعی و شغلی فرد متقاضی را به‌خوبی اثبات می‌کرد. این رأی بر اهمیت اصل «ریشه‌دار بودن اجتماعی» در تضمین موقت حق اقامت خارجیان تأکید دارد.

۱. مقدمه

حکم صادره از دادگاه مدنی برشا – شعبه تخصصی مهاجرت – در جریان رسیدگی به پرونده شماره R.G. 4598-1/2025، گواهی روشن بر آن است که دستگاه قضایی ایتالیا ادغام اجتماعی را حتی در مرحله رسیدگی احتیاطی، عنصری حمایتی و دارای ارزش حقوقی تلقی می‌کند.

۲. شرح پرونده

متقاضی، تبعه کشور مراکش و مقیم ایتالیا از سال ۲۰۲۰، درخواستی برای دریافت اجازه اقامت به دلایل حمایت ویژه ارائه کرده بود، مستند به ماده ۱۹ از فرمان قانون‌گذاری شماره ۲۸۶ سال ۱۹۹۸. وی برای اثبات روند ادغام خود در جامعه، محل زندگی و بازار کار، مدارکی به شرح زیر ضمیمه کرد:

  • اجاره‌نامه رسمی ثبت‌شده و گواهی اقامت؛

  • قرارداد کار دائمی با همان شرکتی که پیش‌تر با قرارداد موقت در آن مشغول به کار بود؛

  • گواهی‌های درآمدی و بیمه‌ای (INPS) که نشانگر استقلال اقتصادی وی بود.

با وجود این، پلیس درخواست او را رد کرد؛ تصمیمی که با دادخواست و درخواست فوری برای توقف اجرای آن مورد اعتراض قرار گرفت.

۳. محتوای حکم تعلیق اجرای تصمیم

دادگاه با پذیرش درخواست توقف، دو عنصر کلیدی را احراز کرد:

  • ظاهر قانونی بودن حق (fumus boni iuris): به استناد وجود رابطه کاری پایدار و ارائه مستندات قوی دال بر ادغام واقعی متقاضی در جامعه محل زندگی؛

  • خطر ناشی از تأخیر (periculum in mora): مبتنی بر احتمال واقعی اخراج متقاضی پیش از صدور حکم نهایی، که می‌توانست منجر به از دست رفتن شغل و قطع فرآیند ادغام اجتماعی او شود.

این تصمیم بر اساس مواد ۱۹-تر و ۵ بند ۲ از فرمان قانون‌گذاری شماره ۱۵۰ سال ۲۰۱۱ صادر شده و در چارچوب رویه قضایی تثبیت‌شده‌ای قرار می‌گیرد که اقامت پایدار و ادغام اجتماعی-شغلی را از معیارهای اصلی برای صدور تدابیر حمایتی احتیاطی تلقی می‌کند.

۴. نتیجه‌گیری

رأی احتیاطی دادگاه برشا، نقش حمایتی ماده ۱۹، بند ۱.۱ قانون متحد مهاجرت را در هماهنگی با ماده ۸ کنوانسیون اروپایی حقوق بشر تقویت می‌کند و برای فرد خارجی که با جامعه ایتالیا پیوند واقعی ایجاد کرده، حمایت فوری و مؤثر قضایی فراهم می‌سازد. این تصمیم، بر این نکته تأکید دارد که ادغام، نه‌فقط یک واقعیت اجتماعی بلکه یک ارزش حقوقی است که می‌تواند مبنای حقی قابل استناد هم در مرحله رسیدگی احتیاطی و هم در رسیدگی ماهوی قرار گیرد.

وکیل: فابیو لوسِربو
وکیل متخصص در حقوق مهاجرت
www.avvocatofabioloscerbo.it


در هیچ نظری موجود نیست:

حمایت از اصل ریشه‌داری به‌عنوان یک حق شخصی برای دریافت حمایت ویژه دادگاه بولونیا – رأی شماره R.G. 12304/2023 مورخ ۱۵ آوریل ۲۰۲۵


حمایت از اصل ریشه‌داری به‌عنوان یک حق شخصی برای دریافت حمایت ویژه

دادگاه بولونیا – رأی شماره R.G. 12304/2023 مورخ ۱۵ آوریل ۲۰۲۵

چکیده:
دادگاه بولونیا با رأی شماره R.G. 12304/2023، دادخواست علیه رد درخواست اجازه اقامت به دلایل حمایت ویژه را پذیرفت و بر اهمیت اصل «ریشه‌داری اجتماعی و عاطفی» فرد مهاجر به‌عنوان یک محدودیت برای اختیار دولت در اخراج تأکید کرد. دادگاه تشخیص داد که اخراج متقاضی منجر به نقض حق او در برخورداری از زندگی خصوصی و خانوادگی، مطابق با ماده ۸ کنوانسیون اروپایی حقوق بشر و ماده ۱۹ بند ۱.۱ قانون متحد مهاجرت (نسخه پیش از تصویب فرمان معروف به کُترو) خواهد شد.

متن مقاله:

رأی صادره از سوی دادگاه بولونیا در تاریخ ۱۵ آوریل ۲۰۲۵ (پرونده شماره R.G. 12304/2023) تحلیلی دقیق از دامنه اجرای حمایت ویژه در نظام حقوقی ایتالیا ارائه می‌دهد؛ این رأی بر اساس اصلاحات قانونی ناشی از فرمان قانون‌گذاری شماره ۱۳۰/۲۰۲۰ (که بعدها به قانون ۱۷۳/۲۰۲۰ تبدیل شد) و پیش از محدودیت‌های اعمال‌شده توسط «فرمان کترو» صادر شده است.

دادگاه، حق شخصی و اساسی تبعه کشور تونس – که در سال ۲۰۲۱ وارد ایتالیا شده بود – را برای دریافت اجازه اقامت به دلایل حمایت ویژه به رسمیت شناخت؛ زیرا در صورت بازگرداندن، او در معرض خطر واقعی نقض حق برخورداری از زندگی خصوصی و خانوادگی قرار می‌گرفت.

این درخواست در تاریخ ۲ اوت ۲۰۲۲ ارائه شده بود، اما توسط اداره پلیس بولونیا، بر اساس نظر منفی کمیسیون منطقه‌ای، رد شده بود. با این حال، دادگاه تشخیص داد که ادعاهای مطرح‌شده توسط خواهان موجه هستند، زیرا او در ایتالیا مسیر روشنی از ادغام اجتماعی و شغلی پایدار طی کرده بود: اشتغال قانونی و منظم، تبدیل قرارداد کاری به دائم، مسکن مستقل، روابط اجتماعی و عاطفی پایدار، و نیز قطع پیوندهای تدریجی با کشور مبدأ.

دادگاه تأکید کرد که ماده ۱۹ بند ۱.۱ قانون مهاجرت مستلزم سنجش میان حق فرد برای حفظ زندگی خصوصی و خانوادگی و منافع امنیتی عمومی است. در غیاب خطر مشخص یا شرایط خاص مرتبط با نظم عمومی – که در این پرونده وجود نداشت – اخراج فرد به‌معنای «از ریشه کندن» او از محیط انسانی و اجتماعی‌اش خواهد بود.

این رأی به طور گسترده به رویه قضایی دیوان عالی کشور ایتالیا (به‌ویژه رأی شماره 24413/2021) و دادگاه اروپایی حقوق بشر (پرونده معروف نرجس علیه ایتالیا) استناد می‌کند. دادگاه نتیجه می‌گیرد که ریشه‌داری شخصی، حرفه‌ای و اجتماعی در ایتالیا، مبنایی مستقل برای اعطای حمایت ویژه بوده و مانعی قانونی برای صدور حکم اخراج است.

از نظر شکلی، دادگاه همچنین پذیرفت که تأخیر در ثبت دادخواست موجه بوده، زیرا حکم رد اولیه به زبانی قابل فهم برای خواهان ترجمه نشده بود، که این امر نقض ماده ۱۳ بند ۷ قانون مهاجرت تلقی می‌شود.

نتیجه‌گیری:
دادگاه به خواهان اجازه اقامت دو ساله برای حمایت ویژه اعطا کرد که قابل تمدید و تبدیل به اجازه کار است. این رأی بخشی از یک رویکرد قضایی منطبق با قانون اساسی ایتالیاست که در آن، ادغام اجتماعی نه صرفاً یک واقعیت، بلکه یک ارزش حقوقی به شمار می‌رود. بدین ترتیب، حمایت از حقوق بنیادین بشر – از جمله کرامت و هویت فردی – بار دیگر به‌عنوان پایه‌ای برای سیاست‌های پذیرش و ادغام مهاجران تأکید می‌شود.

وکیل: فابیو لوسِربو
وکیل متخصص در حقوق مهاجرت
www.avvocatofabioloscerbo.it


در هیچ نظری موجود نیست:

مفهوم ریشه‌دار بودن و حق بر احترام به زندگی خصوصی و خانوادگی در چارچوب حمایت ویژه – دادگاه فلورانس، حکم شماره R.G. 61/2023 مورخ ۳۰ آوریل ۲۰۲۵


عنوان:
مفهوم ریشه‌دار بودن و حق بر احترام به زندگی خصوصی و خانوادگی در چارچوب حمایت ویژه – دادگاه فلورانس، حکم شماره R.G. 61/2023 مورخ ۳۰ آوریل ۲۰۲۵

چکیده:
دادگاه فلورانس با صدور حکم شماره R.G. 61/2023 در تاریخ ۳۰ آوریل ۲۰۲۵، دادخواست یک شهروند خارجی را که درخواست حمایت بین‌المللی‌اش به دلیل بی‌اساسی ظاهری رد شده بود، پذیرفت و به او اجازه اقامت به دلایل حمایت ویژه اعطا کرد. این تصمیم بر اساس اثبات یک ریشه‌داری واقعی اجتماعی و شغلی در ایتالیا و با استناد به ماده ۱۹ بند ۱.۱ قانون متحد مهاجرت، با تفسیر مبتنی بر رویه قضایی دیوان اروپایی حقوق بشر اتخاذ شده است.

متن مقاله:

رأی صادره از سوی دادگاه فلورانس در تاریخ ۳۰ آوریل ۲۰۲۵ (پرونده شماره R.G. 61/2023) نمونه‌ای روشن از تکامل رویه قضایی ایتالیا در زمینه حمایت ویژه است، که در پرتو حقوق اروپایی و اصلاحات قانونی اخیر بررسی می‌شود.

در این پرونده، شاکی که تبعه کشور مراکش بود، درخواست حمایت بین‌المللی داده بود که از سوی مقامات اداری به دلیل «بی‌اساسی آشکار» رد شده بود. در جریان رسیدگی قضایی، او از پیگیری وضعیت پناهندگی و حمایت فرعی صرف‌نظر کرد و صرفاً خواستار شناسایی حق خود برای دریافت حمایت ویژه شد. وی اسناد و مدارکی دال بر مسیر ادغام اجتماعی و شغلی پایدار در ایتالیا ارائه کرد.

دادگاه با فرض این‌که بررسی‌های مربوط به حمایت بین‌المللی نهایی شده بود، ارزیابی خود را بر احراز شرایط دریافت حمایت ویژه متمرکز کرد، بر اساس ماده ۱۹ بند ۱.۱ از فرمان قانون‌گذاری ۲۸۶/۱۹۹۸، در نسخه اصلاح‌شده با قانون ۱۷۳/۲۰۲۰. این ماده اخراج یا بازگرداندن فرد را در صورتی ممنوع می‌کند که با حق وی بر زندگی خصوصی یا خانوادگی در تضاد باشد.

نکته کلیدی در رأی دادگاه، کاربرد مفهوم «ریشه‌دار بودن اجتماعی و خانوادگی» به‌عنوان معیاری تعیین‌کننده در اعطای حمایت است. در این رأی، به صراحت به رویه قضایی دیوان اروپایی حقوق بشر اشاره شده، به‌ویژه در پرونده نرجس علیه ایتالیا، که بر این نکته تأکید دارد: حتی در نبود روابط سنتی خانوادگی، شبکه روابط اجتماعی و شغلی بخشی از زندگی خصوصی تحت حمایت ماده ۸ کنوانسیون اروپایی حقوق بشر محسوب می‌شود.

در این مورد خاص، شاکی دارای قرارداد کار‌آموزی نامحدود مدت در بخش ساختمان‌سازی بود، در دوره‌های زبان ایتالیایی و آموزش حرفه‌ای شرکت کرده بود و در جامعه شهر فلورانس کاملاً ادغام شده بود. در مقابل، بازگشت او به کشور مبدأ نمی‌توانست شرایط مشابهی برای ادغام اجتماعی فراهم کند، زیرا هیچ‌گونه پیوند واقعی با جامعه مبدأ باقی نمانده بود.

دادگاه تأکید کرد که ارزیابی تعادل مورد نیاز توسط قانون، نه یک مقایسه نظری میان نظام‌های حقوقی، بلکه یک تحلیل عینی از آسیب‌پذیری ناشی از از‌دست‌دادن محیط اجتماعی ایجاد‌شده در ایتالیاست.

در پایان، دادگاه به شاکی اجازه اقامت به مدت دو سال اعطا کرد، با امکان تبدیل به اجازه کار و قابلیت تمدید، و هزینه‌های دادرسی را به دلیل شرایط نوظهور در طی دادرسی، به‌طور متقابل تقسیم کرد.

نتیجه‌گیری:
این رأی در مسیر تفسیر قانون‌مند ماده ۱۹ بند ۱.۱ قانون مهاجرت قرار می‌گیرد و بر اهمیت ادغام اجتماعی و ریشه‌دار بودن فردی به‌عنوان عناصری مستقل و واجد شرایط برای حمایت از مهاجر—even خارج از چارچوب‌های کلاسیک حمایت بین‌المللی—تأکید می‌ورزد.

وکیل: فابیو لوسِربو
وکیل متخصص در حقوق مهاجرت
www.avvocatofabioloscerbo.it


در هیچ نظری موجود نیست:

حمایت از حق بر زندگی خصوصی و خانوادگی به‌عنوان مبنای اعطای اجازه اقامت به دلایل حمایت خاص – دادگاه بولونیا، رأی شماره R.G. 4732/2023 مورخ ۳ آوریل ۲۰۲۵


عنوان:
حمایت از حق بر زندگی خصوصی و خانوادگی به‌عنوان مبنای اعطای اجازه اقامت به دلایل حمایت خاص – دادگاه بولونیا، رأی شماره R.G. 4732/2023 مورخ ۳ آوریل ۲۰۲۵

چکیده:
دادگاه بولونیا با صدور رأی مورخ ۳ آوریل ۲۰۲۵، اعتراض علیه رد درخواست اجازه اقامت به دلایل حمایت خاص را پذیرفت و حق شاکیه را برای دریافت این نوع حمایت طبق ماده ۱۹، بند ۱.۱ از قانون متحدالشکل مهاجرت (مصوب ۱۹۹۸)، مطابق با نسخه پیش از اجرای به‌اصطلاح «فرمان کوترو» به رسمیت شناخت. دادگاه تشخیص داد که اخراج شاکیه از خاک ایتالیا به‌شدت ناقض حق او برای زندگی خصوصی و خانوادگی خواهد بود، که در ماده ۸ کنوانسیون اروپایی حقوق بشر تضمین شده است.

متن مقاله:

رأی صادره از سوی دادگاه بولونیا در تاریخ ۳ آوریل ۲۰۲۵ (پرونده شماره R.G. 4732/2023) فرصتی مهم برای بررسی مجدد مفهوم و دامنه اجرایی ماده ۱۹، بند ۱.۱ قانون مهاجرت در خصوص حمایت خاص فراهم می‌کند. این رأی بار دیگر بر اهمیت بنیادی حق بر زندگی خصوصی و خانوادگی به‌عنوان معیاری مستقل و کافی برای دریافت حمایت تأکید می‌کند، حتی در نبود خطر مشخص در کشور مبدأ.

در این پرونده، درخواست اولیه شاکیه توسط اداره پلیس رد شده بود، با استناد به نظر منفی کمیسیون سرزمینی مبنی بر فقدان عناصر کافی برای اثبات پیوند اجتماعی یا خانوادگی. با این حال، در جریان دادرسی مشخص شد که شاکیه از سال ۲۰۱۸ در ایتالیا حضور مستمر داشته، ابتدا با عمه خود و سپس با همسرش زندگی کرده، به‌طور قانونی مشغول به کار بوده، سکونت مستقل داشته، به زبان ایتالیایی مسلط بوده و در حال حاضر باردار است.

دادگاه با تأکید بر روابط واقعی ایجادشده توسط شاکیه در جامعه ایتالیا، با استناد به رویه‌های قضایی دادگاه اروپایی حقوق بشر و دیوان عالی کشور ایتالیا (آراء شماره 24413/2021، 7861/2022، و 9080/2023) خاطرنشان ساخت که حمایت مقرر در ماده ۸ کنوانسیون اروپایی، تنها شامل روابط خانوادگی سنتی نمی‌شود، بلکه روابط عاطفی، اجتماعی و شغلی را نیز در بر می‌گیرد. بر این اساس، استقرار واقعی فرد در کشور میزبان مانعی قانونی برای اخراج به‌شمار می‌رود، مگر در مواردی که ضرورت‌های امنیتی شدید وجود داشته باشد.

نکته مهم دیگر این است که دادگاه بارداری شاکیه را به‌عنوان وضعیتی از آسیب‌پذیری فردی تلقی کرده که مستلزم سطح بالاتری از حمایت است، در راستای اصل کرامت انسانی.

همچنین، دادگاه به‌صراحت تصریح نمود که مطابق با ماده ۷، بند ۲ از فرمان قانونی شماره ۲۰ سال ۲۰۲۳ (فرمان کوترو)، در این مورد خاص باید قانون قبلی اعمال گردد. در نتیجه، اجازه اقامت اعطا شده به شاکیه دارای مدت دوساله بوده، قابل تبدیل به اجازه کار و قابل تمدید است و از این جهت ثبات قانونی و حرفه‌ای را تضمین می‌کند.

در پایان، این رأی در غنی‌سازی تفسیر ماهوی ماده ۱۹، بند ۱.۱ قانون مهاجرت مؤثر بوده و تأکید می‌کند که حمایت خاص، ابزاری اضطراری نیست، بلکه ابزاری اساسی و ساختاری برای حمایت از کرامت و هویت فرد مهاجر ریشه‌دار در جامعه ایتالیاست.

وکیل: فابیو لوسربو
وکیل متخصص در حقوق مهاجرت
www.avvocatofabioloscerbo.it


در هیچ نظری موجود نیست:
اشتراک در: پست‌ها (Atom)

اختیار اداری در اعطای تابعیت ایتالیا: مرز روشن میان ادغام اجتماعی و پیشینه کیفری

اختیار اداری در اعطای تابعیت ایتالیا: مرز روشن میان ادغام اجتماعی و پیشینه کیفری نویسنده: وکیل فابیو لوسربو شورای دولتی – شعبه سوم – رأی...