۱۴۰۴ آذر ۹, یکشنبه

فرمان جدید «فلوکسی»: مهم‌ترین نوآوری‌ها در نظام ورود قانونی کارگران خارجی به ایتالیا

 

فرمان جدید «فلوکسی»: مهم‌ترین نوآوری‌ها در نظام ورود قانونی کارگران خارجی به ایتالیا

فرمان قانون‌گذاری ۳ اکتبر ۲۰۲۵، شماره ۱۴۶ — که هم‌اکنون در مرحله‌ی تبدیل پارلمانی قرار دارد — بازسازی عمیق و ساختاری نظام سهمیه‌های ورود کارگران خارجی و به‌طور کلی رابطه میان مهاجرت قانونی و بازار کار را به همراه دارد.
این اصلاح صرفاً یک به‌روزرسانی ساده نیست؛ بلکه مراحل اداری را بازطراحی می‌کند، سازوکارهای کنترل خودکار به وجود می‌آورد، کانال‌های ورود را گسترش می‌دهد و چارچوب حقوقی را با نیازهای اقتصادی و جمعیتی جدید تطبیق می‌دهد.

این اقدام در امتداد اصلاحات سال‌های ۲۰۲۳ و ۲۰۲۴ است و هدف آن تثبیت عناصر موفق و اصلاح کاستی‌های به‌جامانده در نظام پیشین است.

1. نقطه شروع جدید برای محاسبه مهلت nulla osta: پایان «تأیید خودکار» بدون نظارت

یکی از مهم‌ترین تغییرات فنی، اصلاح نقطه آغاز مهلت صدور nulla osta برای اشتغال است.
مهلت دیگر از تاریخ ارائه درخواست (click day) آغاز نمی‌شود، بلکه از زمانی آغاز می‌شود که درخواست واقعاً وارد سهمیه قابل‌دسترس می‌شود.

پیش از این، هزاران درخواست هفته‌ها یا ماه‌ها «خارج از سهمیه» باقی می‌ماند، اما مهلت اداری ادامه می‌یافت و گاه بدون انجام هر نوع بررسی، تأیید خودکار ایجاد می‌شد.
سازوکار جدید این بی‌نظمی را برطرف کرده و انسجام و شفافیت رویه‌ای را تضمین می‌کند.

2. راستی‌آزمایی سیستماتیک اظهارات کارفرمایان در همه‌ی کانال‌های ورود

یکی از ستون‌های اصلی اصلاحات، گسترش دائمی و فراگیر کنترل دیجیتال صحت اطلاعات ارائه‌شده توسط کارفرمایان است.
سامانه دیجیتال داده‌ها را با Unioncamere، اداره مالیات، INPS و AgID به‌طور خودکار تطبیق می‌دهد و در صورت ناسازگاری، روند را متوقف می‌کند.

این روش که ابتدا برای فرمان فلوکسی ۲۰۲۵ به‌صورت آزمایشی اجرا شد، اکنون بخشی ثابت از نظام شده و به تمامی کانال‌های ورود خارج از سهمیه مندرج در مواد 27، 27-bis، 27-ter، 27-quater، 27-quinquies و 27-sexies قانون مهاجرت (TUI) تعمیم داده شده است.

به این ترتیب، شیوه قدیمی «خوداظهاری بدون کنترل» که سال‌ها یکی از نقاط ضعف این بخش بود، کنار گذاشته می‌شود.

3. پیش‌ثبت‌نام اجباری و سقف سه درخواست برای هر کارفرما

مرحله پیش‌ثبت‌نام — که در سال ۲۰۲۵ به‌صورت آزمایشی اجرا شد — اکنون اجباری است و شرط فنی لازم برای مشارکت در click day به شمار می‌آید.

همچنین هر کارفرمای حقیقی می‌تواند سالانه حداکثر سه درخواست ارائه کند.
این محدودیت شامل سازمان‌های کارفرمایی و مشاوران رسمی کار نمی‌شود، زیرا آنها باید تناسب تعداد درخواست‌ها با ظرفیت اقتصادی و سازمانی شرکت را تضمین کنند.

هدف از این اقدام، جلوگیری از سوءاستفاده گسترده برخی افراد است که در گذشته تعداد زیادی درخواست بدون ظرفیت واقعی جذب ارائه می‌کردند.

4. حق اشتغال در زمان انتظار تبدیل اجازه اقامت

اصلاح ماده 5 بند 9-bis TUI حق اشتغال را رسماً به مرحله تبدیل اجازه اقامت نیز گسترش می‌دهد، نه فقط مرحله صدور یا تمدید.

با توجه به تأخیرهای شناخته‌شده اداری، این تغییر از قطع اشتغال جلوگیری کرده و از تبدیل افراد به وضعیت غیرقانونی به دلیل کندی اداری ممانعت می‌کند.
این حق مانند گذشته منوط به داشتن رسید ثبت درخواست است.

5. یکسان‌سازی مدت اجازه اقامت برای قربانیان قاچاق انسان، خشونت خانگی و استثمار کاری: یک سال برای همه

فرمان، نظام «موارد ویژه» را هماهنگ کرده و مدت اولیه اجازه اقامت مندرج در مواد 18، 18-bis و 18-ter TUI را از شش ماه به یک سال افزایش می‌دهد.

همچنین حق بهره‌مندی از Assegno di Inclusione (کمک‌هزینه ادغام اجتماعی) به دارنده‌گان اجازه‌های اقامت مواد 18 و 18-bis نیز گسترش یافته و تنها مختص قربانیان استثمار کاری نیست.
این اقدام بر این اصل تأکید می‌کند که حمایت واقعی باید شامل پشتیبانی اقتصادی و اجتماعی نیز باشد، نه صرفاً ارائه یک سند اقامت.

6. تمدید سه‌ساله ورود خارج از سهمیه برای کارگران خانگی

پس از اجرای آزمایشی سال ۲۰۲۵، کانال مخصوص ورود خارج از سهمیه برای کارگران خانگی — که به افراد بالای ۸۰ سال یا معلولان خدمات ارائه می‌کنند — برای سال‌های ۲۰۲۶ تا ۲۰۲۸ تمدید شده است.

علت این تمدید فشار جمعیتی است: ایتالیا پیرترین جمعیت در اتحادیه اروپا را دارد و بخش مراقبت در خانه به‌طور ساختاری به نیروی کار خارجی وابسته است.
این تصمیم ثبات و قابلیت پیش‌بینی بیشتری برای خانواده‌ها و بازار ایجاد می‌کند.

7. فعال‌سازی دوباره کانال برنامه‌های داوطلبی بین‌المللی

کانالی که در سال ۲۰۱۸ طبق ماده 27-bis TUI ایجاد شده بود، هرگز به دلیل نبود مقررات اجرایی اجرا نشد.
اصلاحیه جدید سهمیه را سه‌ساله می‌کند و امکان برنامه‌ریزی بلندمدت را برای نهادهای بخش سوم فراهم می‌آورد.

8. پیوستن خانوادگی: افزایش مهلت از ۹۰ روز به ۱۵۰ روز

مهلت صدور nulla osta برای پیوستن خانوادگی از ۹۰ روز به ۱۵۰ روز افزایش یافته است.
این تغییر پیچیدگی بررسی‌های لازم درباره درآمد، مسکن و روابط خانوادگی را منعکس می‌کند و با استانداردهای اتحادیه اروپا — که حداکثر مهلت را ۹ ماه تعیین کرده — هماهنگ است.

9. تقویت مبارزه با استثمار: دائمی شدن «کارگروه مبارزه با کاپورالاتو»

کارگروه ملی مبارزه با استثمار نیروی کار در بخش کشاورزی اکنون به نهادی دائمی تبدیل شده و مشارکت نهادهای مذهبی رسمی نیز در آن مجاز شده است.
این تصمیم نقش مهم و عملی این نهادها را در شناسایی اولیه موارد استثمار در مناطق کشاورزی به رسمیت می‌شناسد.

10. ادامه نقش صلیب سرخ ایتالیا در مدیریت مرکز بحران لامپدوزا

فرمان، امکان استفاده وزارت کشور از صلیب سرخ ایتالیا برای اداره مرکز بحران لامپدوزا را تا سال ۲۰۲۷ تمدید می‌کند.
این اقدام بر پایه نتایج مثبت به‌دست‌آمده و نیاز به تداوم عملیات در یکی از حساس‌ترین نقاط نظام پذیرش اتخاذ شده است.


جمع‌بندی

فرمان فلوکسی ۲۰۲۵–۲۰۲۷ نقطه عطفی در مدیریت روال‌های مهاجرتی ایتالیا محسوب می‌شود: سیستم دیگر صرفاً بر click day متکی نیست، بلکه بر کنترل پیشینی، همگرایی دیجیتال، مهلت‌های واقع‌گرایانه و کانال‌های هدفمند ورود تکیه دارد.

هم‌زمان، حمایت از گروه‌های آسیب‌پذیر را تقویت کرده و ورود خارج از سهمیه را در بخش‌هایی که به‌طور ساختاری به نیروی کار خارجی وابسته‌اند، تثبیت می‌کند.

در مجموع، این فرمان حکمرانی مهاجرت قانونی در ایتالیا را نوسازی کرده و آن را با نیازهای بازار کار و مدیریت برنامه‌ریزی‌شده جریان‌های مهاجرتی هماهنگ‌تر می‌کند.


Avv. Fabio Loscerbo

۱۴۰۴ آبان ۳۰, جمعه

دادگاه رم یک انتقال دابلین را پس از احراز نقض‌های جدی در تکالیف اطلاع‌رسانی باطل کرد

 


دادگاه رم یک انتقال دابلین را پس از احراز نقض‌های جدی در تکالیف اطلاع‌رسانی باطل کرد

در حکمی مهم که می‌تواند بر نحوهٔ اجرای سازوکار دابلین در کشورهای اروپایی تأثیر بگذارد، دادگاه رم دستور انتقالی را که بر اساس مقررهٔ دابلین ۳ صادر شده بود، پس از آن‌که مشخص شد متقاضی حمایت بین‌المللی از اطلاعات لازم مطابق حقوق اتحادیه اروپا برخوردار نشده است، ابطال کرد.

این تصمیم که در تاریخ ۱۸ نوامبر ۲۰۲۵ صادر شده و تحت شمارهٔ ثبت عمومی 37474/2025 ثبت گردیده، مربوط به فردی است که واحد دابلین ایتالیا دستور انتقال او به اسلوونی را صادر کرده بود. دادگاه به این نتیجه رسید که ادارهٔ مسئول، تکالیف اساسی اطلاع‌رسانی مقرر در مواد ۴ و ۵ مقررهٔ اتحادیه اروپا شمارهٔ ۶۰۴ سال ۲۰۱۳ را رعایت نکرده است؛ تکالیفی که هدف آن‌ها تضمین شفافیت، عدالت و مشارکت مؤثر متقاضی در فرآیند تعیین کشور مسئول بررسی درخواست پناهندگی است.

کانون اصلی رأی، مصاحبهٔ شخصی است. بر اساس رویهٔ قضایی دادگاه عدالت اتحادیه اروپا، این مصاحبه یک تشریفات اداری ساده نیست، بلکه یک تضمین ماهوی است: مصاحبه باید پیش از صدور تصمیم انتقال انجام شود، به زبانی که متقاضی آن را درک می‌کند، در شرایط محرمانه، و باید به او اجازه دهد شرایط فردیِ مرتبط با پرونده‌اش را بیان کند. علاوه بر این، اداره موظف است خلاصه‌ای مکتوب تهیه کند که اطلاعات ارائه‌شده در جریان مصاحبه را به‌طور دقیق منعکس کند.

در پرونده‌ای که دادگاه رم بررسی کرد، اداره تنها یک فرم استاندارد ارائه کرده بود که شامل اطلاعات هویتی و نشانی متقاضی بود، بدون هیچ اشاره‌ای به محتوای مصاحبه، پرسش‌ها و پاسخ‌ها. دادگاه چنین سندی را از نظر حقوقی معادل فقدان کامل مصاحبه دانست.

بر اساس رویهٔ قضایی اروپا و ایتالیا، فقدان یک مصاحبهٔ صحیح و معتبر، به‌صورت خودکار باعث بی‌اعتباری تصمیم انتقال می‌شود. دادگاه همچنین تأکید کرد که این نقص را نمی‌توان با انجام یک جلسهٔ دادرسی تکمیلی رفع کرد، زیرا این امر با ماهیت سریع و ساختار ویژهٔ سازوکار دابلین ناسازگار است.

در نتیجه، دادگاه اعلام کرد که ایتالیا مسئول رسیدگی به درخواست حمایت بین‌المللی این فرد است.

این حکم در چارچوب روندی گسترده‌تر در اروپا قرار می‌گیرد؛ روندی که در آن دادگاه‌ها تأکید می‌کنند که رویه‌های دابلین نه تنها باید شرایط شکلی، بلکه تضمین‌های ماهوی لازم برای حمایت از حقوق متقاضیان را نیز رعایت کنند. پیام این حکم روشن است: در فرآیندهایی که مستقیماً با حقوق بنیادین افراد مرتبط است، میان‌بُرهای اداری پذیرفتنی نیستند.


Avv. Fabio Loscerbo

۱۴۰۴ آبان ۲۹, پنجشنبه

وقتی والدین سالخورده نمی‌توانند به فرزندانشان در ایتالیا ملحق شوند: رأی جدید قوانین را روشن می‌کند

 وقتی والدین سالخورده نمی‌توانند به فرزندانشان در ایتالیا ملحق شوند: رأی جدید قوانین را روشن می‌کند

یک تصمیم اخیر از سوی دادگاه رم بار دیگر توجه‌ها را به یکی از حساس‌ترین جنبه‌های نظام مهاجرتی ایتالیا جلب کرده است: پیوستن خانوادگی والدین سالخورده. این رأی که در تاریخ ۲۰ نوامبر ۲۰۲۵ و در پروندهٔ ثبت‌شده با شماره ۲۷۹۱۶ سال ۲۰۲۵ صادر شد، تأیید می‌کند که حضور فرزندان دیگر در کشور مبدأ همچنان عاملی تعیین‌کننده در ارزیابی درخواست ویزای پیوستن والدین است.

پرونده را یک شهروند مراکشی با مجوز اقامت بلندمدت اتحادیهٔ اروپا مطرح کرده بود. او از «دفتر واحد مهاجرت» در استان روویگو مجوز لازم برای آوردن هر دو والدش به ایتالیا را دریافت کرده بود. با این حال، و علی‌رغم صدور این مجوز، سفارت ایتالیا در مراکش درخواست ویزای مادر او را رد کرد و اعلام نمود که شرایط قانونی برآورده نشده است. سفارت به نکتهٔ مهمی اشاره کرد: مادر هشت فرزند داشت که تعدادی از آن‌ها همچنان در مراکش زندگی می‌کردند.

متقاضی تلاش کرد با ارائهٔ گواهی تکفل خانوادگی که نشان می‌داد والدینش از نظر اقتصادی به او متکی هستند، این مخالفت را رفع کند. اما دادگاه این استدلال را نپذیرفت. در رأی خود، دادگاه توضیح داد که قانون مهاجرت ایتالیا میان دو وضعیت متفاوت ــ و جایگزین یکدیگر ــ تمایز قائل می‌شود: «والد تحت تکفل» و «والد بالای شصت‌وپنج سال». این تمایز صرفاً فنی نیست؛ بلکه تعیین می‌کند متقاضی باید چه نوع مدارکی ارائه کند.

برای «والد تحت تکفل»، نیاز مالی معیار اصلی است. اما برای والدینی که از سن شصت‌وپنج سال گذشته‌اند، وابستگی اقتصادی دیگر ملاک نیست. آنچه اهمیت دارد این است که آیا سایر فرزندان ساکن در کشور مبدأ قادر ــ یا ناتوان ــ از ارائهٔ مراقبت هستند. به گفتهٔ دادگاه، این یک انتخاب آگاهانه از سوی قانون‌گذار است: سنّ بالا به معنای نیاز به مراقبت شخصی است، نه صرفاً حمایت مالی.

در این پرونده، متقاضی نتوانست ثابت کند که سایر فرزندان ساکن در مراکش به‌دلیل مشکلات جدی و مستند پزشکی قادر به مراقبت از مادر خود نیستند. در غیاب چنین مدارکی، دادگاه نتیجه گرفت که سفارت مطابق قانون عمل کرده و رد درخواست ویزا موجه است. بنابراین اعتراض متقاضی رد شد.

این رأی تأییدکنندهٔ یک رویکرد ثابت حقوقی است: پیوستن خانوادگی والدین سالخورده نیازمند ارائهٔ مستندات دقیق و کافی است. متقاضیان باید نه تنها توانایی خود در حمایت مالی از والدینشان، بلکه ناتوانی سایر فرزندان در کشور مبدأ در به‌عهده‌گرفتن مسئولیت مراقبت را نیز اثبات کنند.

اگرچه رأی حاضر مربوط به یک پروندهٔ خاص است، پیام آن گسترده‌تر است. در شرایطی که ایتالیا میان حمایت قانون اساسی از وحدت خانواده و ضرورت‌های مدیریت مهاجرت تعادل برقرار می‌کند، همچنان انتظار می‌رود مقامات کنسولی و دادگاه‌ها در پرونده‌های مرتبط با والدین سالمند استاندارد سخت‌گیرانه‌ای از نظر اثباتی اعمال کنند.


Avv. Fabio Loscerbo

۱۴۰۴ آبان ۲۴, شنبه

لغو اجازه اقامت بلندمدت اتحادیه اروپا: یادداشتی بر رأی دادگاه اداری منطقه‌ای لومباردیا – شعبه چهارم – جلسه ۳ آوریل ۲۰۲۵ (انتشار در ۲۸ مه ۲۰۲۵) وکیل فابیو لوسربو

 لغو اجازه اقامت بلندمدت اتحادیه اروپا: یادداشتی بر رأی دادگاه اداری منطقه‌ای لومباردیا – شعبه چهارم – جلسه ۳ آوریل ۲۰۲۵ (انتشار در ۲۸ مه ۲۰۲۵)

وکیل فابیو لوسربو


چکیده

رأی صادره از دادگاه اداری منطقه‌ای لومباردیا، شعبه چهارم، پس از جلسه ۳ آوریل ۲۰۲۵ و انتشار آن در ۲۸ مه ۲۰۲۵، فرصتی فراهم می‌کند تا به یکی از مسائل بنیادی در حقوق مهاجرت بازگردیم: لغو اجازه اقامت بلندمدت اتحادیه اروپا بر اساس ماده ۹ قانون مهاجرت ایتالیا. این رأی در شرایطی صادر شده که سیاست‌های امنیتی به‌طور فزاینده‌ای سخت‌گیرانه شده‌اند و دادگاه تلاش دارد میان ارزیابی خطر اجتماعی فرد خارجی، حفظ نظم عمومی و حمایت از پیوندهای خانوادگی و سطح ادغام او در ایتالیا، توازن مناسب برقرار کند.


۱. چارچوب حقوقی و اهمیت ارزیابی فردی

ماده ۹ از قانون مصوب ۱۹۹۸ شماره ۲۸۶، شرایط صدور، رد و لغو اجازه اقامت بلندمدت اتحادیه اروپا را تنظیم می‌کند. بند چهارم این ماده، اداره را موظف می‌سازد که عناصر مختلف را به‌طور هم‌زمان ارزیابی کند: محکومیت کیفری، ماهیت رفتار، مدت اقامت، پیوندهای خانوادگی و میزان ادغام اجتماعی و شغلی.

بند هفتم این معیارها را به روند لغو نیز تسری می‌دهد و ایجاب می‌کند که بین منافع عمومی و حقوق فردی یک ارزیابی دقیق و متناسب صورت گیرد. دیوان قانون اساسی و رویه قضایی اداری ایتالیا همواره هرگونه رویکرد خودکار را رد کرده و بر ضرورت ارزیابی مشخص، واقعی و متناسب تأکید داشته‌اند.

اهمیت ویژه‌ای دارد که دیوان قانون اساسی تصریح کرده است:
«تصمیم باید بر پایه ارزیابی خطر اجتماعی فرد خارجی باشد، با استدلالی مفصل که نه‌فقط بر محکومیت کیفری بلکه بر مجموعه‌ای از عناصر مبتنی باشد»
(دیوان قانون اساسی، دستور ۲۷ مارس ۲۰۱۴، شماره ۵۸).

همچنین، رأی مهم دیوان دادگستری اتحادیه اروپا در تاریخ ۳ سپتامبر ۲۰۲۰ (پرونده‌های C-503/19 و C-592/19) مجدداً تأکید می‌کند که پیشینه کیفری به‌تنهایی نمی‌تواند مبنای رد یا لغو وضعیت اقامت بلندمدت باشد و باید ارزیابی فردی شامل ماهیت جرم، خطر فعلی، مدت اقامت و عمق پیوندهای فرد با کشور محل اقامت انجام شود.


۲. شرح واقعه و تحلیل دادگاه

در پرونده حاضر، فرد خارجی – با سابقه اقامت طولانی و پیوندهای خانوادگی در ایتالیا – تصمیم اداره مبنی بر لغو اجازه اقامت بلندمدتش را به این استناد به چالش کشید که اداره بر مبنای محکومیت کیفری، بدون ارزیابی واقعی، تصمیم گرفته است.

اما دادگاه پس از بررسی پرونده اداری، نتیجه گرفت که اداره یک ارزیابی گسترده و چندلایه انجام داده است: تحلیل رفتار مجرمانه، بررسی محیط اجتماعی و روابط پس از پایان محکومیت، ارزیابی منابع مالی مشروع، رفتار کلی فرد و همچنین تحلیل پیوندهای خانوادگی. دادگاه نتیجه گرفت که ارزیابی خطر اجتماعی فعلی منطقی بوده و در این مورد، منافع عمومی در حمایت از نظم عمومی بر منافع خصوصی غلبه دارد.

دادگاه همچنین بر این نکته تأکید می‌کند که «مقایسه و موازنه دقیق» که در حقوق اتحادیه اروپا الزامی است، در این پرونده به شکل واقعی و نه صوری انجام شده است.


۳. تحلیل انتقادی در تداوم سنت قضایی کلاسیک

این رأی کاملاً در راستای رویکرد سنتی دادگاه‌های اداری ایتالیاست؛ رویکردی که اولویت را به نظم عمومی می‌دهد اما هم‌زمان بر ممنوعیت کامل هرگونه رویکرد خودکار تأکید می‌کند. دادگاه از یک ‌سو اصل ارزیابی فردی را تأیید می‌کند و از سوی دیگر، دامنه قابل‌توجهی برای تشخیص اداره در سنجش خطر باقی می‌گذارد.

از منظر عملی، رأی روشن می‌کند که دفاع باید تصویری جامع و مستند از ادغام، ثبات اقتصادی و پیوندهای خانوادگی فرد ارائه دهد، زیرا این عناصر می‌توانند نتیجه دعوی را به‌طور اساسی تحت تأثیر قرار دهند.


۴. نتیجه‌گیری

دادگاه اداری منطقه‌ای لومباردیا با رأی ۳ آوریل ۲۰۲۵ منتشرشده در ۲۸ مه ۲۰۲۵، بار دیگر تعادل حساس میان حمایت از نظم عمومی و تضمین حقوق فرد خارجی دارای اقامت طولانی را تصدیق می‌کند و در عین حال به اصول قانون اساسی و مسیر مشخص‌شده توسط دادگاه عدالت اتحادیه اروپا وفادار می‌ماند.

این رأی مجدداً تأکید می‌کند که لغو اجازه اقامت بلندمدت اتحادیه اروپا مستلزم استدلالی جامع و چندبعدی است، و در مواردی که خطر اجتماعی واقعی و فعلی باشد، این خطر می‌تواند بر پیوندهای خانوادگی و معیارهای ادغام غلبه کند.


وکیل فابیو لوسربو

ابطال تصمیم پلیس بنونتو درباره اجازه اقامت؛ دادگاه اداری کامپانیا: «وحدت خانواده نادیده گرفته شده است»

 ابطال تصمیم پلیس بنونتو درباره اجازه اقامت؛ دادگاه اداری کامپانیا: «وحدت خانواده نادیده گرفته شده است»

دادگاه اداری منطقه‌ای کامپانیا در حکمی که در تاریخ ۹ ژوئیه ۲۰۲۵ منتشر شد، تصمیم فرماندهی پلیس بنونتو مبنی بر لغو اجازه اقامت یک زن مهاجر را غیرقانونی دانست و آن را باطل کرد. این پرونده، که با شماره ۵۱۴۸ سال ۲۰۲۵ رسیدگی شده، بار دیگر اهمیت توجه به مصالح عالیه کودک و وحدت خانواده را در تصمیمات اداری مرتبط با وضعیت اقامت خارجی‌ها برجسته می‌کند.

ماجرا از آنجا آغاز شد که پلیس بنونتو اعلام کرد رابطه کاری ارائه‌شده از سوی زن مهاجر «فریبنده» بوده و شرکت محل اشتغال او عملاً وجود نداشته است. بر همین اساس، اداره پلیس تصمیم به سلب اجازه اقامت مبتنی بر کار گرفت. با این حال، زن مهاجر در جریان رسیدگی اداری توضیح داده بود که مادر یک کودک خردسال است و زندگی خانوادگی او به دلیل مشکلات سلامت پدرِ کودک در وضعیت حساسی قرار دارد.

استدلال جنجالی پلیس: استفاده از اجازه اقامت برای کمک به خردسالان

پلیس در دفاع از تصمیم خود مدعی شده بود که زن می‌تواند به جای اجازه اقامت کاری، از اجازه اقامت برای کمک به افراد خردسال استفاده کند؛ مجوزی که طبق ماده ۳۱ قانون مهاجرت ایتالیا برای حمایت از کودکان در شرایط حساس پیش‌بینی شده است.

اما دادگاه اداری به‌صراحت این رویکرد را مردود دانست. در رأی صادره آمده است که اجازه اقامت برای کمک به خردسالان دارای «ماهیت و هدف ویژه» است و نمی‌تواند به‌عنوان جایگزینی برای ارزیابی روابط خانوادگی به کار رود. علاوه بر این، این نوع اجازه اقامت اساساً موقتی و قابل لغو است و با ثبات مورد نیاز برای زندگی خانوادگی تفاوت ماهوی دارد.

ضرورت «ارزیابی واقعی» در تصمیمات اداری

دادگاه به یک اصل کلیدی اشاره کرد: هرگاه تصمیمی اداری درباره صدور، تمدید یا لغو اجازه اقامت اتخاذ می‌شود، اداره موظف است روابط خانوادگی و نیازهای کودک را به‌طور واقعی، مشخص و به‌روز بررسی کند. این تکلیف، طبق رویه ثابت حقوقی و از جمله با استناد به رأی شورای دولتی ایتالیا به شماره ۵۲۱۰ مورخ ۲۴ ژوئن ۲۰۲۲، یک الزام قانونی است و نه یک گزینه اداری.

از دید دادگاه، پلیس بنونتو این بررسی را انجام نداده و صرفاً به «راه‌حل جایگزین» ارجاع داده است؛ رفتاری که مطابق نظر قضات، با روح قانون و با اصول حمایت از وحدت خانواده مغایرت دارد.

پیامد گسترده برای رویه‌های اداری

این حکم می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای برای دیگر پرونده‌های مشابه داشته باشد. بسیاری از دعاوی مربوط به مهاجران در سال‌های اخیر حول موضوعاتی مانند پایان رابطه کاری، تغییر وضعیت اقتصادی یا عدم ثبات شغلی شکل گرفته‌اند؛ موضوعاتی که ممکن است به‌تنهایی برای لغو اجازه اقامت کافی نباشند.

دادگاه در این پرونده یادآور شد که حتی از دست دادن شغل نیز به‌طور خودکار باعث لغو اجازه اقامت نمی‌شود و متعلقان به این وضعیت حق دارند فرصت مناسب برای یافتن کار جدید دریافت کنند.

جمع‌بندی

حکم دادگاه اداری کامپانیا یک پیام روشن به دستگاه‌های اداری ایتالیا ارسال می‌کند:
زمانی که صحبت از مهاجرت و اقامت افراد خارجی است، انسان‌ها، روابط خانوادگی و حقوق کودکان در مرکز تصمیمات قرار می‌گیرند و هیچ میان‌بُر اداری نمی‌تواند جایگزین ارزیابی واقعی و منصفانه شود.

این پرونده بار دیگر نشان می‌دهد که حقوق مهاجرت، صرفاً یک فرایند اداری نیست؛ بلکه عرصه‌ای است که با زندگی، امنیت و آینده خانواده‌ها گره خورده است.

Avv. Fabio Loscerbo

۱۴۰۴ آبان ۱۳, سه‌شنبه

وقتی وعده‌ی شغل کافی نیست: دادگاه اداری لاتزیو حدود اجازه اقامت برای انتظار اشتغال را روشن می‌کند


وقتی وعده‌ی شغل کافی نیست: دادگاه اداری لاتزیو حدود اجازه اقامت برای انتظار اشتغال را روشن می‌کند

منتشر شده در ۵ نوامبر ۲۰۲۵

دادگاه اداری منطقه‌ای لاتزیو (TAR)، با صدور رأی شماره ۱۹۴۲۶/۲۰۲۵ (بخش اول، پرونده ۹۱۷۳/۲۰۲۲)، یکی از اصول اساسی در حقوق مهاجرت را دوباره تأیید کرد: اجازه اقامت برای انتظار اشتغال فقط پس از پایان یک رابطه‌ی کاری واقعی قابل صدور است و نه بر اساس وعده‌ی صرفِ استخدام.

این پرونده مربوط به شکایت یک شهروند خارجی علیه فرمانداری رم بود که درخواست او را برای قانونی‌سازی وضعیتش طبق ماده ۱۰۳ از «فرمان احیای اقتصادی» (مصوب ۲۰۲۰) رد کرده بود. فرمانداری تشخیص داده بود که رابطه‌ی کاری اعلام‌شده وجود خارجی نداشته و به مراجع ذی‌صلاح اطلاع داده نشده است.

شاکی ادعا کرده بود که به عنوان خدمتکار خانگی کار کرده و از طریق اتحادیه‌ی صنفی مربوطه حق بیمه پرداخت کرده است. با این حال دادگاه تأکید کرد که پرداخت حق بیمه به تنهایی اثبات‌کننده‌ی وجود رابطه‌ی کاری نیست، مگر آن‌که مدارک رسمی مانند اطلاع‌رسانی اجباری به وزارت کار یا مؤسسه بیمه حوادث شغلی (INAIL) و همچنین امضای قرارداد اقامت ارائه شود.

دادگاه با استناد به آرای پیشین شورای دولتی (رأی شماره ۶۹۷۹/۲۰۲۱) و همان دادگاه اداری لاتزیو (رأی شماره ۷۴۵۸/۲۰۲۱) تصریح کرد که «انتظار اشتغال» یک نهاد حقوقی است که مستلزم از دست دادن شغلی واقعی است، نه صرفاً وعده‌ی کار. به عبارت دیگر، اجازه اقامت برای انتظار اشتغال تنها به افرادی تعلق می‌گیرد که شغل قانونی خود را از دست داده‌اند، نه کسانی که هرگز کار را آغاز نکرده‌اند.

این رأی جهت‌گیری سخت‌گیرانه‌ی دستگاه قضایی ایتالیا را در برابر درخواست‌های اقامت مبتنی بر روابط کاری غیررسمی یا صرفاً وعده‌داده‌شده تأیید می‌کند. دادگاه تصریح کرد که روند قانونی‌سازی نمی‌تواند بدون احراز شرایط واقعی مقرر در قانون، مبنایی برای صدور اجازه اقامت باشد.

در نتیجه، دادگاه شکایت را رد کرد و شاکی را به پرداخت هزینه‌های دادرسی محکوم نمود.


خلاصه: برای دریافت اجازه اقامت در انتظار اشتغال، باید وجود و پایان یک رابطه‌ی کاری واقعی ثابت شود، همان‌گونه که در ماده ۲۲ «قانون متحد مهاجرت» (مصوب ۱۹۹۸) پیش‌بینی شده است. وعده‌ی کار—even اگر مستند هم باشد—به تنهایی حقی برای اقامت ایجاد نمی‌کند.


وکیل فابیو لوسربو (Avv. Fabio Loscerbo)

۱۴۰۴ آبان ۱۱, یکشنبه

چگونه می‌توان درخواست حذف ثبت در سیستم اطلاعات شنگن (SIS) را ارائه داد

 

چگونه می‌توان درخواست حذف ثبت در سیستم اطلاعات شنگن (SIS) را ارائه داد

نوشتهٔ وکیل فابیو لوسِربو

ثبت شدن در سیستم اطلاعات شنگن (SIS) می‌تواند پیامدهای جدی و واقعی داشته باشد: از رد ویزا گرفته تا ممنوعیت ورود یا اقامت در یکی از کشورهای حوزهٔ شنگن. اما کمتر کسی می‌داند که می‌توان از وجود چنین اطلاعاتی آگاه شد و درخواست حذف آن را داد.

SIS یک پایگاه دادهٔ مشترک میان تمام کشورهای شنگن است که توسط آژانس اروپایی eu-LISA اداره می‌شود و در اختیار نیروهای پلیس، گمرک و مرزبانی قرار دارد. این ثبت‌ها می‌توانند به دلایل مختلفی انجام شوند: ورود غیرقانونی، اخراج از کشور، ممنوعیت بازگشت، حکم بازداشت اروپایی یا افراد ناپدیدشده.

چگونه بفهمیم که نام ما در سیستم ثبت شده است

هر کسی که گمان می‌کند ممکن است در SIS ثبت شده باشد، می‌تواند از حق دسترسی به اطلاعات شخصی خود استفاده کند.
در ایتالیا، این درخواست باید به وزارت کشور – ادارهٔ امنیت عمومی ارسال شود. فرم مربوطه در وب‌سایت رسمی پلیس ایتالیا (Polizia di Stato) در بخش «چگونه بدانیم آیا در پایگاه دادهٔ شنگن اطلاعاتی دربارهٔ ما وجود دارد یا خیر» در دسترس است.
ارائهٔ تصویر کارت شناسایی و اطلاعات دقیق شخصی الزامی است.
پاسخ معمولاً ظرف ۳۰ روز صادر می‌شود.

درخواست حذف اطلاعات

اگر فردی متوجه شود که در سیستم ثبت شده است، می‌تواند درخواست اصلاح یا حذف اطلاعات را ارائه کند.
این درخواست باید با دلایل قانونی همراه باشد و به وزارت کشور ارسال شود تا بررسی شود که آیا ثبت هنوز مشروع است یا باید حذف گردد.
در صورت رد درخواست، می‌توان به نهاد حفاظت از داده‌های شخصی (Garante per la protezione dei dati personali) شکایت کرد یا در دادگاه اداری (TAR) اقامه دعوی نمود.
اگر ثبت از سوی کشور دیگری از حوزهٔ شنگن انجام شده باشد، باید درخواست مستقیماً به مقام صلاحیت‌دار همان کشور، معمولاً از طریق سفارت یا کنسولگری، ارسال شود.

حق اروپایی برای شفافیت

حق دسترسی، اصلاح یا حذف اطلاعات از SIS از مقررهٔ اتحادیهٔ اروپا شمارهٔ 2018/1862 ناشی می‌شود که استفاده از این سیستم را برای همکاری‌های قضایی و پلیسی تنظیم می‌کند.
این حقی بنیادین است که با حفاظت از حریم خصوصی و آزادی رفت‌وآمد در ارتباط است.
بنا بر گزارش Melting Pot Europa، بسیاری از افراد توانسته‌اند زمانی که ثبت‌ها قدیمی، بی‌اساس یا ناشی از خطاهای اداری بوده‌اند، حذف آن‌ها را به‌دست آورند.

نتیجه‌گیری

آگاهی از حقوق خود در چارچوب SIS و اعمال آن بسیار مهم است.
ثبت در سیستم یک مجازات نیست، بلکه اطلاعی اداری است که می‌توان آن را بررسی یا اصلاح کرد.
به همین دلیل، ضروری است که افراد به وکیلی متخصص در حقوق مهاجرت و حقوق اتحادیهٔ اروپا مراجعه کنند تا وضعیت هر پرونده را ارزیابی کرده و اقدامات قانونی لازم را انجام دهد.

فرمان جدید «فلوکسی»: مهم‌ترین نوآوری‌ها در نظام ورود قانونی کارگران خارجی به ایتالیا

  فرمان جدید «فلوکسی»: مهم‌ترین نوآوری‌ها در نظام ورود قانونی کارگران خارجی به ایتالیا فرمان قانون‌گذاری ۳ اکتبر ۲۰۲۵، شماره ۱۴۶ — که هم‌اک...