۱۴۰۴ فروردین ۲۱, پنجشنبه

تأشيرة الدخول لمرافق حامل تصريح الإقامة للعلاج الطبي: الحقوق، الحدود، والانفتاحات القضائية الحديثة

تأشيرة الدخول لمرافق حامل تصريح الإقامة للعلاج الطبي: الحقوق، الحدود، والانفتاحات القضائية الحديثة

بقلم: المحامي فابيو لوسيربو

يُشكّل إصدار تأشيرة دخول لصالح مرافق (أو مقدّم رعاية) لمواطن أجنبي حاصل على تصريح إقامة لأغراض العلاج الطبي موضوعًا يتقاطع فيه البعد الإنساني مع السلطة التقديرية الإدارية وضمانات الحماية القضائية. ويستند الإطار القانوني المنظّم لهذا النوع من التأشيرات إلى المادة 36، الفقرة 1 من المرسوم التشريعي رقم 286 لسنة 1998 (قانون الهجرة الموحد)، التي لا تقتصر على منح الحق في التأشيرة للشخص المريض فحسب، بل تشمل أيضًا "المرافق المحتمل"، عند توفر شروط محددة نصّ عليها القانون.

تشمل هذه الشروط تقديم وثيقة من المؤسسة الصحية الإيطالية المختارة تتضمن نوع العلاج وتاريخ بدايته ومدته المتوقعة، وإيداع مبلغ تأمين مالي، وإثبات توفر السكن والإعاشة في إيطاليا للمرافق وطيلة فترة النقاهة.

كما تنص الفقرة الثالثة من نفس المادة على أن طلب الحصول على التأشيرة أو تصريح الإقامة أو تجديده يمكن أن يُقدَّم من قِبل أحد أفراد الأسرة أو أي شخص آخر له مصلحة مشروعة.

ينص الملحق "أ" من مرسوم وزارة الخارجية الإيطالية الصادر في 11/05/2011 (المتعلق بتحديد أنواع تأشيرات الدخول وشروط الحصول عليها) على أن "تأشيرة العلاج الطبي يمكن أن تُمنح أيضًا للمرافق الذي يعتني بالشخص الأجنبي المريض، شرط توفر الوسائل المالية الكافية للمعيشة، بما لا يقل عن الحد الأدنى المحدد من قبل وزارة الداخلية".

وقد أعطت محكمة القضاء الإداري في روما - لاتسيو، من خلال أمرها القضائي رقم 5693 بتاريخ 12 ديسمبر 2024، تفسيرًا هامًا لهذه النصوص القانونية، موضحة جوانب قانونية وعملية أساسية. وتناول القرار عدة محاور: أحقية تقديم الطلب باسم المرافق، مدى ضرورة وجود صلة قرابة، تقييم "مخاطر الهجرة" من قبل الإدارة، وأخيرًا، إمكانية إصدار حكم بالإلزام حتى في مرحلة الطعن المؤقت.

أولًا، أكّدت المحكمة أن "طلب تأشيرة الدخول لأغراض العلاج أو للمرافق يمكن أن يُقدَّم من قبل الشخص المريض أو من قبل المرافق نفسه"، وهذا ما تؤكده كذلك قرارات سابقة للمحكمة ذاتها (مثل القرار رقم 4799 بتاريخ 24/10/2024)، وكذلك نص المادة 36 من قانون الهجرة الموحد.

ثانيًا، شددت المحكمة على أن القانون لا يشترط وجود رابطة عائلية بين المريض والمرافق. وبالتالي، يمكن أن يكون المرافق شخصًا غريبًا، ولا يُشترط إثبات أو توثيق قرابة عائلية من أجل منح التأشيرة. وأكّدت أن هذا الشرط غير موجود في المادة 36 من المرسوم التشريعي 286/98، ولا في المادة 44 من المرسوم الرئاسي 394/99، ولا حتى في المرسوم الوزاري رقم 850/2011.

ثالثًا، وفيما يتعلق بتقييم الإدارة لما يسمى بـ"مخاطر الهجرة"، أوضحت المحكمة أن هذا التقييم في الحالة المعروضة غير مبرر، وأن تقديم هذه الحجة فقط أثناء النظر القضائي، دون إدراجها في القرار الإداري الأصلي، يُعتبر تبريرًا متأخرًا غير مقبول قانونًا.

أخيرًا، من أبرز ما جاء في القرار هو قبول المحكمة لطلب الإلزام (الحكم القضائي الإيجابي) حتى في مرحلة الطعن المؤقت، بموجب المادتين 34 فقرة (ج)، و31 فقرة 3 من قانون القضاء الإداري. وأوضحت المحكمة أن ذلك مشروط بتوفر التحقيق الكامل في الوقائع، وانتفاء السلطة التقديرية للإدارة، إما لأن المشرع قد ألغى هذه السلطة صراحة، أو لأن الإدارة استنفدت هذه السلطة من خلال قرارات سابقة ملزمة أو قرارات سابقة للطعن.

وأشارت المحكمة إلى أن الوضع الراهن لا يتضمن أي دوافع تتعلق بالنظام العام أو الأمن يمكن أن تمنع منح التأشيرة.

بالتالي، فإن هذا الحكم يُعد تطورًا مهمًا في القضاء الإداري الإيطالي، ويُعيد التأكيد على أن الحق في مرافقة الشخص المريض هو حق إنساني وجوهري، يجب احترامه بعيدًا عن التقديرات غير الموضوعية أو المخاوف الأمنية غير المُثبتة.


المحامي فابيو لوسيربو
محامٍ لدى محكمة بولونيا – خبير في قانون الهجرة

متقاضیان بازداشت‌شده‌ی حمایت بین‌المللی: میان تعلیق مهلت‌ها، رویه‌ی تسریع‌شده و تفسیر دوگانه از وضعیت پناهجو



متقاضیان بازداشت‌شده‌ی حمایت بین‌المللی: میان تعلیق مهلت‌ها، رویه‌ی تسریع‌شده و تفسیر دوگانه از وضعیت پناهجو

نویسنده: وکیل فابیو لوسربو

شعبه‌ی اول دیوان عالی ایتالیا در تاریخ ۱۶ دسامبر ۲۰۲۴ با صدور دو رأی به شماره‌های ۳۲۷۶۳ و ۳۲۷۶۷، بار دیگر به یکی از مسائل مهم در حقوق پناهندگی پرداخت: اینکه در صورت ارائه‌ی درخواست حمایت بین‌المللی توسط فردی که در بازداشت به سر می‌برد، ادامه‌ی بازداشت چه شرایطی دارد و تا چه زمانی قانونی است.

این دو رأی در ادامه‌ی رأی شماره‌ی ۲۱۲/۲۰۲۳ صادره از دیوان قانون اساسی ایتالیا صادر شده‌اند، اما فراتر رفته‌اند و با تحلیل نظام‌مند، به تعریف دوگانه‌ی «وضعیت متقاضی پناهندگی»، مهلت‌های رویه‌ی تسریع‌شده و مشروعیت اقدامات بازداشت پرداخته‌اند.


۱. مشروعیت تعلیق مهلت‌های بازداشت

در رأی شماره ۳۲۷۶۳/۲۰۲۴، دیوان به تفسیر بند ۵ ماده‌ی ۶ از فرمان تقنینی شماره‌ی ۱۴۲/۲۰۱۵ می‌پردازد که تصریح دارد اگر یک تبعه‌ی خارجی در زمان بازداشت درخواست حمایت بین‌المللی ارائه کند، مهلت قانونی بازداشت او به حالت تعلیق درمی‌آید.

دیوان تصریح می‌کند که این تعلیق، عنوان قانونی بازداشت را از بین نمی‌برد. بلکه بازداشت قبلی که توسط قاضی صلح تأیید شده، همچنان معتبر است. برای تأیید این امر، دیوان به ماده‌ی ۳۰۴ قانون آیین دادرسی کیفری ایتالیا استناد می‌کند که در برخی موارد، تعلیق مهلت بازداشت موقت را بدون از بین رفتن مشروعیت آن می‌پذیرد.

بنابراین، تا زمانی که ثبت رسمی درخواست انجام نشده باشد و دستور بازداشت جدید صادر نشده باشد، عنوان قانونی بازداشت همچنان بر اساس تصمیم اولیه‌ی قاضی معتبر باقی می‌ماند، مشروط بر آن‌که دستور جدید ظرف ۴۸ ساعت صادر شده و ظرف ۴۸ ساعت دیگر توسط قاضی تأیید شود.


۲. تمایز میان متقاضی اولیه و ثانویه پناهندگی

دیوان، میان متقاضی اولیه پناهندگی (که در حالت آزادی درخواست می‌دهد) و متقاضی ثانویه (که در زمان بازداشت درخواست می‌دهد) تمایز قائل می‌شود.

این تمایز نه‌تنها رویه‌ای، بلکه ماهوی نیز هست: برای متقاضی بازداشت‌شده، بند ۳ ماده‌ی ۸ از دستورالعمل ۲۰۱۳/۳۳ اتحادیه اروپا به دولت اجازه می‌دهد اگر دلایل معقولی وجود داشته باشد که درخواست صرفاً با هدف جلوگیری از اجرای حکم اخراج ارائه شده است، بازداشت را ادامه دهد.

دیوان تأکید می‌کند که می‌توان دو نوع وضعیت برای متقاضی پناهندگی قائل شد:

  • وضعیت ماهوی (یعنی فردی که اراده‌ی خود برای درخواست حمایت را ابراز کرده)،

  • وضعیت رسمی (یعنی کسی که درخواستش به طور رسمی توسط مقام صالح ثبت شده است).

دیوان هشدار می‌دهد که این دو وضعیت باید در کوتاه‌ترین زمان ممکن یکی شوند، همان‌طور که در ماده‌ی ۲۶ بند ۲ مکرر از فرمان تقنینی شماره‌ی ۲۵/۲۰۰۸ تصریح شده است.


۳. رویه‌ی تسریع‌شده: مهلت‌های غیرالزام‌آور و لزوم حمایت مؤثر

در رأی شماره ۳۲۷۶۷/۲۰۲۴، دیوان تأکید می‌کند که مهلت‌های تعیین‌شده در ماده‌ی ۲۸ مکرر از فرمان تقنینی ۲۵/۲۰۰۸ (هفت روز برای مصاحبه و دو روز برای تصمیم‌گیری) الزام‌آور نیستند. بنابراین، اگر از این مهلت‌ها عبور شود، بازداشت به‌طور خودکار خاتمه نمی‌یابد، بلکه روند رسیدگی به وضعیت عادی بازمی‌گردد و در نتیجه مهلت کامل برای طرح دعوا و تعلیق خودکار اثر اخراج احیا می‌شود.

با این حال، دیوان تأکید می‌کند که عبور از مهلت‌ها بی‌اهمیت نیست: اگر این امر ناشی از سهل‌انگاری یا سکوت غیرقابل توجیه اداره باشد، می‌تواند مورد نظارت قضایی قرار گیرد.

همچنین دیوان تأکید دارد که عدم اطلاع‌رسانی به فرد بازداشت‌شده در خصوص عبور از مهلت‌ها، به‌خودی‌خود منجر به بی‌اعتباری بازداشت نمی‌شود، چراکه این شرط صراحتاً در قانون نیامده است (ماده‌ی ۲۷ بند ۳ از فرمان ۲۵/۲۰۰۸).


۴. نتیجه‌گیری

این دو رأی تلاش دارند تا میان حق فرد برای دریافت حمایت بین‌المللی، تضمین رسیدگی قضایی مؤثر و حق دولت در جلوگیری از سوء‌استفاده از نظام پناهندگی تعادل ایجاد کنند.

از یک‌سو، بر ضرورت دقت و سرعت در رسیدگی اداری تأکید می‌شود، و از سوی دیگر، حقوق فردی و آزادی شخصی در چارچوبی قانونی و قضایی محفوظ می‌ماند.

در نهایت، این تصمیم‌ها حاوی پیامی غیرمستقیم به نهادهای اداری نیز هستند: ثبت رسمی درخواست نباید به تعویق بیفتد، تا فرد پناهجو در وضعیت حقوقی مبهم گرفتار نماند، وضعیتی که ممکن است هم به آزادی او و هم به حقوق تضمین‌شده‌اش آسیب وارد کند.


وکیل فابیو لوسربو
وکیل دادگستری در بولونیا – متخصص حقوق مهاجرت

۱۴۰۴ فروردین ۱۶, شنبه

شماره پرونده: 8654/2024 – رأی دادگاه بولونیا به تاریخ ۳۰ مارس ۲۰۲۵: تأیید حق دریافت اجازه اقامت به دلایل خانوادگی علی‌رغم فقدان اولیه گواهی مسکن مناسب وکیل فابیو لوسربو


شماره پرونده: 8654/2024 – رأی دادگاه بولونیا به تاریخ ۳۰ مارس ۲۰۲۵: تأیید حق دریافت اجازه اقامت به دلایل خانوادگی علی‌رغم فقدان اولیه گواهی مسکن مناسب

وکیل فابیو لوسربو

دادگاه بولونیا – شعبه رسیدگی به امور مهاجرت – در تاریخ ۳۰ مارس ۲۰۲۵ و در قالب پرونده به شماره 8654/2024، با پذیرش دادخواست تجدیدنظر نسبت به رد درخواست اجازه اقامت به دلایل خانوادگی، حکمی صادر کرد که در آن اقدام اداره پلیس شهر راونا مبنی بر رد درخواست به دلیل فقدان گواهی مسکن مناسب، نقض شد.

شرح ماوقع

شاکی، شهروندی آلبانیایی است که با زنی خارجی، دارای اجازه اقامت معتبر در ایتالیا، ازدواج کرده و به همین سبب درخواست اجازه اقامت برای الحاق خانوادگی داده بود. این درخواست توسط اداره مربوطه رد شده بود، زیرا گواهی مربوط به مناسب بودن مسکن ضمیمه نشده بود. طبق بند ۳ ماده ۲۹ از فرمان قانونی شماره ۲۸۶ سال ۱۹۹۸، ارائه این گواهی الزامی است.

در جریان دادرسی، شاکی گواهی مورد نظر را ارائه داد که نشان می‌داد مسکن جدید خانواده دارای شرایط بهداشتی و فضایی لازم برای سکونت شش نفر است، در حالی که در حال حاضر فقط چهار نفر (شاکی، همسر و دو فرزندشان) در آن ساکن هستند.

مبنای حقوقی

دادگاه به یک اصل جاافتاده‌ی قضایی استناد کرد که مطابق آن، قاضی دادگاه‌های مدنی نمی‌تواند فراتر از دلایل و استدلال‌هایی که در تصمیم اداری مورد اعتراض آمده، اقدام به بررسی یا وارد کردن موضوعات جدید کند. (رأی شماره 2539 مورخ ۸ فوریه ۲۰۰۵ و رأی شماره 10925 مورخ ۱۸ آوریل ۲۰۱۹ از دیوان عالی کشور ایتالیا)

در همین راستا، دادگاه فقط وجود همان گواهی‌ای را بررسی کرد که علت اصلی رد درخواست توسط اداره بوده و دریافت آن را در طی فرآیند دادرسی تأیید نمود.

رأی دادگاه

دادگاه حق شاکی برای دریافت اجازه اقامت به دلایل خانوادگی را تأیید کرد و رأی به پذیرش دادخواست داد. هزینه‌های دادرسی میان طرفین تقسیم شد، با توجه به ویژگی پرونده و روند آن در طی فرآیند قضایی.

جمع‌بندی

این رأی اهمیت تکمیل مدارک حتی در مرحله قضایی را برجسته می‌کند و بر حفاظت از وحدت خانواده در مواردی که شرایط اساسی مهیاست، تأکید دارد—even اگر مدارک لازم پس از ثبت اولیه درخواست به اداره ارائه شده باشد.


وکیل فابیو لوسربو
www.avvocatofabioloscerbo.it
www.reimmigrazione.com

شبکه‌ها و کانال‌های رسمی ارتباطی:

هشتگ‌ها برای شبکه‌های اجتماعی
#مهاجرت #اجازه_اقامت #قانون_ایتالیا #وحدت_خانوادگی
#dirittoimmigrazione #permessodisoggiorno #reimmigrazione



RG 269/2025 – تصمیم قاضی صلح پستویای ایتالیا به تاریخ ۲ آوریل ۲۰۲۵: تعلیق اجرای حکم اخراج در صورت ارائه درخواست پناهندگی


RG 269/2025 – تصمیم قاضی صلح پستویای ایتالیا به تاریخ ۲ آوریل ۲۰۲۵: تعلیق اجرای حکم اخراج در صورت ارائه درخواست پناهندگی

چکیده
این مقاله به بررسی تصمیم صادره توسط قاضی صلح شهر پستویا در تاریخ ۲ آوریل ۲۰۲۵ (پرونده شماره RG 269/2025) می‌پردازد. در این تصمیم، با توجه به ارائه درخواست پناهندگی توسط یک شهروند خارجی پس از صدور حکم اخراج، اجرای آن حکم به حالت تعلیق درآمده است. این تصمیم، بر اصول حقوقی تثبیت‌شده در رویه قضایی ایتالیا و اتحادیه اروپا تکیه دارد که حق باقی‌ماندن در خاک کشور میزبان را برای متقاضیان پناهندگی تا پایان فرآیند بررسی تضمین می‌کند.


---

۱. شرح ماجرا

این پرونده به اعتراض علیه حکم اخراجی مربوط می‌شود که در تاریخ ۷ ژانویه ۲۰۲۵ علیه یک شهروند خارجی (ف.ا.) صادر شده بود. در جریان دادرسی، شخص مزبور در اداره پلیس فلورانس درخواست پناهندگی خود را ثبت و بر اساس ماده ۴ بند ۳ از فرمان قانونی شماره ۱۴۲ سال ۲۰۱۵، مجوز اقامت موقت دریافت کرد. وکالت این شخص را آقای وکیل فابیو لوسِربو از کانون وکلای بولونیا بر عهده داشت.


---

۲. اصل عدم اخراج متقاضیان پناهندگی

قاضی با استناد به آراء متعدد دیوان عالی کشور ایتالیا (از جمله آرای شماره ۱۹۸۱۹/۲۰۱۸ و ۱۱۳۰۹/۲۰۱۹)، تأکید کرده است که شخصی که درخواست پناهندگی داده، تا زمان تصمیم‌گیری نهایی درباره آن، حق دارد در خاک ایتالیا باقی بماند؛ حتی اگر درخواست پس از صدور حکم اخراج ارائه شده باشد.

همچنین به رأی مهم دادگاه دادگستری اتحادیه اروپا (هیئت بزرگ، ۱۵ فوریه ۲۰۱۶، پرونده C-601/15 PPU) اشاره شده است که طبق آن، کشورهای عضو اتحادیه اروپا موظف‌اند پیش از اجرای هرگونه حکم اخراج، فرصت واقعی استفاده از حق پناهندگی را برای متقاضی فراهم کنند.


---

۳. تعلیق اجرا، به معنای لغو حکم نیست

از نکات مهم این تصمیم، تمایز بین لغو حکم اخراج و تعلیق اجرای آن است. قاضی تصریح کرده است که ارائه درخواست پناهندگی منجر به بی‌اعتباری خودکار حکم اخراج نمی‌شود، بلکه فقط اجرای آن را تا زمان تصمیم‌گیری نهایی در مورد درخواست پناهندگی به تعویق می‌اندازد.

این تفسیر کاملاً مطابق با آرای دیوان عالی کشور (شمارگان ۵۴۳۷/۲۰۲۰ و ۲۵۶۹۴/۲۰۲۰) است و میان اختیارات اداری برای صدور حکم اخراج و الزامات حقوق بشری توازن ایجاد می‌کند.


---

۴. نتیجه‌گیری

این تصمیم، الگویی روشن و متوازن از اجرای صحیح اصول حقوقی قانون اساسی و اتحادیه اروپا در خصوص حمایت از پناهجویان است. در واقع، حق اقامت موقت در ایتالیا، ابزار ضروری برای بهره‌مندی واقعی از حق پناهندگی به شمار می‌رود، و اجرای احکام اخراج باید با رعایت کامل تضمین‌های قانونی و انسانی همراه باشد.

در شرایطی که برخی رویکردها در پی محدود کردن حقوق اتباع خارجی هستند، این رأی نمونه‌ای قابل توجه از شفافیت حقوقی و حفظ توازن میان نظم عمومی و کرامت انسانی محسوب می‌شود.


---

وکیل فابیو لوسِربو
کانون وکلای بولونیا – www.avvocatofabioloscerbo.it


۱۴۰۴ فروردین ۱۲, سه‌شنبه

شماره پرونده: 8654/2024 – دادگاه بولونیا – تاریخ صدور رأی: ۳۰ مارس ۲۰۲۵ اجازه اقامت به دلایل خانوادگی: اولویت با ارائه گواهی صلاحیت مسکن حتی در صورت تأخیر

 

شماره پرونده: 8654/2024 – دادگاه بولونیا – تاریخ صدور رأی: ۳۰ مارس ۲۰۲۵

اجازه اقامت به دلایل خانوادگی: اولویت با ارائه گواهی صلاحیت مسکن حتی در صورت تأخیر

در پرونده ثبت‌شده به شماره 8654/2024، دادگاه بولونیا دادخواست ارائه‌شده توسط یک شهروند آلبانیایی را علیه تصمیم صادرشده از سوی اداره پلیس راونا مبنی بر رد درخواست اجازه اقامت به دلایل خانوادگی، مورد پذیرش قرار داد.

تصمیم مورد اعتراض صرفاً بر مبنای عدم ارائه گواهی صلاحیت مسکن در زمان ارائه درخواست اتخاذ شده بود؛ گواهی‌ای که طبق بند ۳ ماده ۲۹ قانون مهاجرت ایتالیا (مصوب ۲۵ ژوئیه ۱۹۹۸، شماره ۲۸۶) الزامی است. با این حال، این سند در جریان رسیدگی قضایی ارائه شد و ثابت کرد که محل سکونت همسر شاکی – که خود نیز ساکن همان منزل است – برای اقامت شش نفر مناسب و مطابق با الزامات قانونی است.

دادگاه با استناد به رویه قضایی تثبیت‌شده دیوان عالی (از جمله آرای شماره 2539/2005 و 10925/2019)، تصریح کرد که صلاحیت قاضی در بررسی این نوع دعاوی محدود به نکات مشخص‌شده در تصمیم مورد اعتراض است و شامل بررسی سایر پیش‌شرط‌هایی که مطرح نشده‌اند نمی‌شود.

در این زمینه، دادگاه زمان ارائه گواهی صلاحیت مسکن را فاقد اهمیت دانست؛ چرا که در لحظه صدور رأی، مسکن مورد نظر با الزامات قانونی مطابقت داشته و خواهان نیز در همان محل سکونت داشته است.

بر این اساس، دادگاه دادخواست را پذیرفته و حق خواهان برای دریافت اجازه اقامت به دلایل خانوادگی را تأیید کرد. هزینه‌های دادرسی نیز به‌دلیل ماهیت اسنادی پرونده بین طرفین تسهیم گردید.

این رأی در راستای رویه‌ای است که بر حمایت از حق اتحاد خانواده و همکاری صادقانه بین شهروند و اداره عمومی تأکید دارد و با ماده ۷ دستورالعمل 2003/86/EC اتحادیه اروپا درباره الحاق خانواده نیز همسو است. همچنین این رأی تأیید می‌کند که ارائه اسناد اساسی حتی در مراحل بعدی فرآیند – تا پیش از صدور رأی نهایی – باید از نظر ماهوی بررسی شود و نمی‌تواند بهانه‌ای برای رد خودکار درخواست باشد.


وکیل فابیو لوسربو

۱۴۰۴ فروردین ۸, جمعه

الزام اداره پلیس به درج کد مالیاتی بر روی رسید درخواست اولیه اجازه اقامت به دلایل خانوادگی: رأی دادگاه بولونیا به تاریخ ۲۶ مارس ۲۰۲۵ (شماره پرونده: ۲۰۲۵/۳۰۱۷ -۱)

 

الزام اداره پلیس به درج کد مالیاتی بر روی رسید درخواست اولیه اجازه اقامت به دلایل خانوادگی: رأی دادگاه بولونیا به تاریخ ۲۶ مارس ۲۰۲۵ (شماره پرونده: ۲۰۲۵/۳۰۱۷ -۱)

بر اساس رأی صادره در تاریخ ۲۶ مارس ۲۰۲۵، در پرونده‌ای به شماره ثبت عمومی ۲۰۲۵/۳۰۱۷ -۱، دادگاه عمومی بولونیا (بخش تخصصی امور مهاجرت) درخواست اقدام موقت ارائه‌شده توسط یک تبعه خارجی را پذیرفت. این شخص پیش‌تر موفق به دریافت دستور تعلیق اجرای حکم رد درخواست اجازه اقامت برای حمایت خاص شده بود.

این پرونده، که یک نوآوری مطلق در رویه قضایی کشور محسوب می‌شود، به صدور رسید («چدولینو») مربوط به اولین درخواست اجازه اقامت به دلایل خانوادگی از سوی اداره پلیس مربوط می‌شود که بدون درج کد مالیاتی (Codice Fiscale) صادر شده بود. این امر علی‌رغم وجود حکمی قبلی از همان دادگاه مبنی بر الزام به صدور چنین سندی صورت گرفت.

شاکی اعلام کرده بود که به‌دلیل نداشتن کد مالیاتی قادر به اشتغال نبوده است، در حالی‌که این کد شرطی اساسی برای دسترسی به بازار کار و بهره‌مندی از حقوق اساسی در ایتالیاست.

ادارات طرف دعوی در جلسه دادرسی حاضر نشدند، اما یادداشتی فنی ارسال کردند که در آن مشکلات فنی را دلیل عدم درج کد مالیاتی عنوان کردند.

دادگاه تشخیص داد که شکایت قابل پذیرش و موجه است. استدلال حقوقی این بود که دستور موقت قبلی با تعلیق رد درخواست اقامت، آثار حقوقی اقامت قانونی را پیشاپیش به جریان انداخته است؛ از جمله حق اشتغال طبق ماده ۳۰ بند ۲ قانون مهاجرت (TUI).

از آنجا که اجازه اقامت مورد درخواست حق کار را به فرد می‌دهد، دادگاه اظهار داشت که رسید درخواست اولیه اجازه اقامت به دلایل خانوادگی – هرچند سندی موقت است – سندی معتبر برای صدور کد مالیاتی محسوب می‌شود. بنابراین، این سند باید حتماً شامل کد مالیاتی باشد، در غیر این صورت کارکرد حقوقی و عملی آن از بین می‌رود.

این تصمیم، که اولین مورد از نوع خود محسوب می‌شود، برای اولین بار الزام به درج کد مالیاتی بر رسید درخواست اولیه اجازه اقامت به دلایل خانوادگی را تصریح کرده و به رفع خلأهای قانونی و اجرایی موجود در این زمینه کمک می‌کند.

در بخش تصمیم، دادگاه اداره پلیس بولونیا را موظف کرد که بلافاصله کد مالیاتی را بر روی رسید صادرشده درج کند، رسیدی که بر اساس رأی صادره در تاریخ ۱۰ ژانویه ۲۰۲۵ در پرونده شماره ۱۷۸۱۱/۲۰۲۴ صادر شده بود.

این رأی در زمره تصمیماتی قرار می‌گیرد که به دنبال تضمین حمایت مؤثر از حقوق مهاجران، حتی در مرحله اقامت موقت است، و تأکید می‌کند که نهادهای اجرایی موظف به اجرای کامل دستورات قضایی هستند.


وکیل فابیو لوسربو

۱۴۰۴ فروردین ۶, چهارشنبه

حفاظت ویژه میان حقوق داخلی و منابع فراملی یادداشتی بر رأی دادگاه برسیا، صادره در ۱۸ فوریه ۲۰۲۵ – شماره پرونده R.G. 4531/2024



حفاظت ویژه میان حقوق داخلی و منابع فراملی

یادداشتی بر رأی دادگاه برسیا، صادره در ۱۸ فوریه ۲۰۲۵ – شماره پرونده R.G. 4531/2024

نویسنده: وکیل فابیو لوسربو

در چشم‌انداز رو به تحول رویه قضایی در حوزه حفاظت ویژه، رأی صادره از دادگاه برسیا به تاریخ ۱۸ فوریه ۲۰۲۵ (شماره پرونده R.G. 4531/2024) نمونه‌ای بارز از اجرای منسجم اصول قانون اساسی و منابع فراملی در راستای حمایت از فرد خارجی به شمار می‌رود.

شاکی دعوا، نسبت به رد درخواست خود برای دریافت اجازه اقامت به دلایل حفاظت ویژه اعتراض کرده بود. این رد بر مبنای ادعای عدم ادغام کافی در جامعه ایتالیا و نبود وضعیت آسیب‌پذیری شکل گرفته بود. دادگاه اما این استدلال را رد کرده و حق شاکی برای برخورداری از حفاظت ویژه را تأیید نمود، هم از منظر خطر مواجهه با رفتارهای غیرانسانی یا تحقیرآمیز در صورت بازگشت، و هم از منظر حمایت از زندگی خصوصی و خانوادگی، با استناد صریح به ماده ۸ کنوانسیون اروپایی حقوق بشر و بند 1.1 ماده ۱۹ قانون مهاجرت ایتالیا.

یکی از نکات قابل توجه در این رأی، تحلیل جامع دادگاه در رابطه با وضعیت کشور ترکیه به‌عنوان کشور مبدأ شاکی بود. دادگاه با استناد به منابع معتبر بین‌المللی نظیر گزارش‌های Freedom House و آژانس پناهندگی اتحادیه اروپا (EUAA)، تصویری به‌روز از نقض سیستماتیک و جدی حقوق بشر در ترکیه ارائه کرد. به باور دادگاه، عقب‌گرد دموکراتیک، سرکوب مخالفان سیاسی، سانسور رسانه‌ها و بحران آزادی‌های مدنی، همگی عواملی عینی هستند که در صورت بازگشت می‌توانند برای فرد خطر جدی ایجاد کنند.

در بُعد شخصی، دادگاه به بررسی سطح ادغام فرد در جامعه پرداخت و با توجه به اشتغال او تحت قرارداد کاری دائمی، ادغام اجتماعی و شغلی واقعی وی در خاک ایتالیا را تأیید کرد. این عوامل به‌درستی در راستای اجرای بند 1.1 ماده ۱۹ و در خصوص حمایت از زندگی خصوصی مورد ارزیابی قرار گرفتند.

همچنین موضع دادگاه درباره قانون حاکم بر زمان نیز حائز اهمیت است. از آن‌جا که درخواست مربوطه پیش از لازم‌الاجرا شدن فرمان قانونی شماره ۲۰ سال ۲۰۲۳ (موسوم به «فرمان کاترو») ارائه شده بود، دادگاه با استناد به اصول حقوقی، قانون پیشین را که با فرمان قانونی شماره ۱۳۰ سال ۲۰۲۰ اصلاح شده بود، لازم‌الاجرا دانست. به این ترتیب، اصل عدم اجرای مقررات جدید به شکل عطف‌به‌ماسبق به زیان متقاضی، بار دیگر مورد تأکید قرار گرفت.

این رأی، نه تنها از نظر اجرای صحیح چارچوب قانونی اهمیت دارد، بلکه رویکردی نظام‌مند، چندلایه و منطبق با اصول قانون اساسی، رویه دیوان عالی کشور و حقوق اتحادیه اروپا را به نمایش می‌گذارد.

در نهایت، این رأی تأیید می‌کند که حمایت ویژه، در قالب پسابشری خود، همچنان یک ابزار اساسی برای پاسداشت حقوق بنیادین انسان‌ها محسوب می‌شود، به‌ویژه در مواردی که عوامل عینی نظیر اشتغال با وضعیت آسیب‌پذیری گسترده‌تر و خطر نقض آزادی‌های بنیادین در صورت بازگشت همراه می‌شوند.


📌 وکیل فابیو لوسربو

اختیار اداری در اعطای تابعیت ایتالیا: مرز روشن میان ادغام اجتماعی و پیشینه کیفری

اختیار اداری در اعطای تابعیت ایتالیا: مرز روشن میان ادغام اجتماعی و پیشینه کیفری نویسنده: وکیل فابیو لوسربو شورای دولتی – شعبه سوم – رأی...