۱۴۰۴ مهر ۲۵, جمعه

موضوع: قرارداد اقامت به‌عنوان شرط ضروری برای صدور اجازه اقامت کاری: یادداشتی بر رأی شماره 17768/2025 دادگاه اداری منطقه‌ای لاتزیو

 موضوع: قرارداد اقامت به‌عنوان شرط ضروری برای صدور اجازه اقامت کاری: یادداشتی بر رأی شماره 17768/2025 دادگاه اداری منطقه‌ای لاتزیو


چکیده

رأی شماره 17768/2025 صادره از دادگاه اداری منطقه‌ای لاتزیو (TAR Lazio) فرصتی فراهم می‌کند تا موضوع قرارداد اقامت (contratto di soggiorno) به‌عنوان عنصر اساسی در روند صدور اجازه اقامت برای کار وابسته مورد بررسی قرار گیرد.
دادگاه اداری تأیید می‌کند که در نبود این قرارداد، تصمیم اداره پلیس برای رد درخواست، یک اقدام اداری الزامی (غیر اختیاری) است. همچنین رأی، مرز صلاحیت بین پلیس و فرمانداری را مشخص کرده و به استفاده از دادخواست سکوت اداری (ricorso per il silenzio) به‌عنوان ابزار حقوقی مناسب اشاره دارد.


۱. مقدمه

پرونده مورد بررسی به وضعیتی مربوط می‌شود که در عمل اداری ایتالیا رایج است: یک تبعه خارجی که در ایتالیا مشغول کار است، بدون امضای قرارداد اقامت در اداره یکپارچه مهاجرت (Sportello Unico per l’Immigrazione)، مستقیماً به اداره پلیس (Questura) برای درخواست اجازه اقامت مراجعه می‌کند.

دادگاه اداری لاتزیو، با صدور حکمی به‌صورت ساده‌شده طبق ماده ۶۰ قانون آیین دادرسی اداری، مشروعیت رد درخواست توسط پلیس را تأیید کرد و تأکید نمود که قرارداد اقامت یک تشریفات شکلی ساده نیست، بلکه شرطی ماهوی و اساسی برای ایجاد حق دریافت اجازه اقامت محسوب می‌شود.


۲. چارچوب حقوقی

مطابق ماده ۲۲ از فرمان قانون‌گذاری شماره ۲۸۶ سال ۱۹۹۸ (قانون جامع مهاجرت)، ورود و اقامت اتباع خارجی به منظور کار وابسته منوط به امضای قرارداد اقامت در فرمانداری – اداره یکپارچه مهاجرت است.
این قرارداد باید توسط هر دو طرف – کارفرما و کارگر خارجی – امضا شود و مبنای قانونی درخواست اجازه اقامت در اداره پلیس را تشکیل می‌دهد.

علاوه بر این، مواد ۳۵ و ۳۶ از فرمان ریاست جمهوری شماره ۳۹۴ سال ۱۹۹۹ تأکید می‌کنند که قرارداد اقامت دو کارکرد اصلی دارد:
۱. تضمین قانونی بودن و منظم بودن رابطه کاری؛
۲. تشکیل سند رسمی برای ثبت در شهرداری و صدور اجازه اقامت.

در نتیجه، در صورت نبود قرارداد اقامت، درخواست اجازه اقامت غیرقابل‌پذیرش یا قابل رد است، زیرا این شرطی است که اداره نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد.


۳. اصل اقدام اداری الزامی

دادگاه تأکید می‌کند که تصمیم اداره پلیس برای رد درخواست یک اقدام اداری الزامی (atto vincolato) است.
به بیان دیگر، هنگامی که قرارداد اقامت وجود ندارد، اداره هیچ‌گونه اختیار یا صلاحدیدی ندارد و رد درخواست الزامی است.

دادگاه همچنین روشن کرد که پلیس صلاحیت جبران کوتاهی یا تأخیر فرمانداری را ندارد. در صورتی که عدم امضای قرارداد ناشی از سکوت یا بی‌عملی اداره باشد، فرد خارجی باید به‌جای مراجعه مستقیم به پلیس، دادخواست سکوت اداری طبق ماده ۳۱ قانون آیین دادرسی اداری را مطرح کند.


۴. تفکیک صلاحیت بین فرمانداری و پلیس

یکی از بخش‌های مهم این رأی، توضیح دقیق تفکیک وظایف بین دو مرجع اداری است:

  • فرمانداری – اداره یکپارچه مهاجرت: مسئول مرحله امضای قرارداد اقامت و بررسی شرایط اشتغال است؛

  • اداره پلیس (Questura): مسئول صدور اجازه اقامت است، اما فقط پس از تکمیل روند در فرمانداری.

این ساختار نشان می‌دهد که فرآیند صدور اجازه اقامت برای کار وابسته یک سیستم دو مرحله‌ای است که در آن هر مرجع نقشی مستقل اما مکمل ایفا می‌کند.


۵. وضعیت تبعه خارجی و راه‌های حقوقی موجود

دادگاه تصریح می‌کند که مسئولیت احتمالی کارفرما در عدم امضای قرارداد، تأثیری بر مشروعیت رد درخواست ندارد، زیرا این موضوع تنها می‌تواند در چارچوب حقوق مدنی یا روابط کار بررسی شود، نه در روند اداری.

در صورت بی‌عملی فرمانداری، تنها راهکار حقوقی ممکن، دادخواست سکوت اداری است که در مواد ۳۱ و ۱۱۷ قانون آیین دادرسی اداری پیش‌بینی شده است و هدف آن الزام اداره به تکمیل روند قانونی است.


۶. نتیجه‌گیری

این رأی بخشی از یک رویکرد قضایی مستمر است که هدف آن تضمین شفافیت و انسجام رویه‌ای در روند قانونی‌سازی وضعیت کارگران خارجی است.
قرارداد اقامت یک سند فرعی نیست، بلکه پایه حقوقی مشروعیت اقامت کارگر خارجی در ایتالیا محسوب می‌شود.

رأی همچنین بر اهمیت اصل قانونی بودن اداره تأکید دارد و به‌وضوح محدوده صلاحیت هر نهاد را تعیین می‌کند، و خاطرنشان می‌سازد که مشروعیت اقامت مستلزم طی کامل و صحیح روند قانونی است.

نبود قرارداد، حتی اگر ناشی از قصور طرف ثالث باشد، نمی‌تواند با تصمیم اختیاری جایگزین شود، زیرا چنین اقدامی اصول برابری در برابر قانون و امنیت حقوقی را نقض می‌کند.

رأی شماره 17768/2025 دادگاه اداری لاتزیو، نقطه مرجع مهمی است نه تنها برای حقوقدانان، بلکه برای نهادهای اداری و سازمان‌هایی که به مهاجران کمک می‌کنند، و بر ضرورت پایبندی دقیق به روند قانونی برای تضمین اقامت قانونی کارگران خارجی در ایتالیا تأکید دارد.


وکیل فابیو لوسربو (Fabio Loscerbo)
بولونیا، اکتبر ۲۰۲۵

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

New on TikTok: 🎙️ Título del episodio: Abrir una cuenta bancaria: un derecho para los solicitantes de protección internacional y complementaria 🎧 Texto del pódcast (versión en español): Bienvenidos a un nuevo episodio de Diritto dell’Immigrazione, el pódcast dedicado al derecho de la inmigración. Hoy hablaremos de un tema muy concreto, pero que todavía genera confusión y obstáculos en la práctica: el derecho de los solicitantes de protección internacional y complementaria a abrir una cuenta bancaria o postal en Italia. Abrir una cuenta bancaria no es un privilegio. Es un derecho fundamental, reconocido por la legislación italiana y europea, y constituye una de las herramientas esenciales de inclusión social y financiera. Desde el año 2018, con el Decreto del Ministerio de Economía y Finanzas n.º 70, se introdujo en Italia la llamada cuenta básica, accesible para todas las personas que residan legalmente en el país, incluso para quienes están a la espera de una decisión sobre su solicitud de protección. Esta cuenta permite realizar operaciones esenciales: depósitos, retiros, pagos y transferencias electrónicas. Este derecho fue confirmado oficialmente por Poste Italiane, que desde junio de 2019 reconoce la posibilidad de que los solicitantes de protección abran una cuenta Bancoposta básica presentando su permiso de residencia provisional o el recibo de renovación emitido por la Questura. Se trata de un paso importante, resultado también de acciones legales y reclamaciones formales promovidas por diversos profesionales del sector, incluido mi despacho. En varias comunicaciones oficiales —entre ellas los protocolos PB-250109170, PB-250521121, PB-250201058 y PB-250606324 del año 2025— Poste Italiane aclaró que el permiso de residencia provisional por protección internacional o complementaria es un documento válido para la identificación y para la apertura de una cuenta básica. Y si el código fiscal está indicado en el documento, este también puede servir como prueba fiscal válida. Negar este derecho significa violar un derecho subjetivo reconocido y, en algunos casos, constituye un acto discriminatorio. En tales situaciones, la persona afectada puede presentar una reclamación formal ante Poste Italiane o ante el banco correspondiente, acudir al Árbitro Bancario Financiero (ABF), o informar de la violación al Banco de Italia, autoridad supervisora del sistema bancario. Abrir una cuenta bancaria es mucho más que una simple operación financiera: es la base para trabajar legalmente, recibir un salario, pagar el alquiler, acceder a los servicios sanitarios y participar en la vida civil. Es, en todos los sentidos, una forma de ciudadanía económica. El derecho a abrir una cuenta bancaria, para quienes solicitan protección internacional o complementaria, representa una manifestación concreta de dignidad personal y una herramienta real de integración. Garantizar la efectividad de este derecho significa construir una sociedad que no excluya, sino que incluya; una sociedad donde la legalidad y la integración comienzan con algo tan simple, pero tan esencial, como una cuenta bancaria. Soy el abogado Fabio Loscerbo, y esto es Diritto dell’Immigrazione: el pódcast que explica las leyes, los derechos y los casos reales del derecho de los extranjeros en Italia. Hasta el próximo episodio.

https://ift.tt/eEpWN6o 🎙️ Título del episodio: Abrir una cuenta bancaria: un derecho para los solicitantes de protección internacional y co...